Aan de bewoners van de Sneeuwheide….

Geachte seizoenbewoners van de Sneeuwheide,

Er moet ons toch even iets van het hart. Het is alweer een jaar geleden dat wij elkaar hebben ontmoet en het was om niet te vergeten.

We willen beginnen met iets positiefs, iets waar we u voor willen bedanken. Mede door u hebben wij namelijk ontzettend veel zin in onze kampeervakantie in Frankrijk!

Een jaar geleden was Frankrijk te ver weg voor ons, omdat ik iedere 3 weken een chemokuur kreeg. Omdat ons kampeerweekend met Pinksteren (3 weken na mijn operatie) erg goed was bevallen bedachten we dat het misschien een goed idee was om de caravan een tijdje op een camping in NL te zetten. Zodat we tussen de chemokuren door er even uit konden zijn.

Het bleek ook een goed idee, want het was heerlijk om geen trap op en af te moeten en door de buitenlucht sliep ik veel beter dan thuis.

We hadden goede herinneringen aan deze camping. We waren er 10 jaar eerder ook geweest. Toen in een tent, 10 weken na de geboorte van onze jongste dochter. Dus enthousiast, blij dat we ook iets leuks in het vooruitzicht hadden, regelde mijn man een paar maanden op de camping. Zijn hoofd liep over met van alles en nog wat en na een dag herinnerde hij zich opeens dat hij de hond was vergeten. Camping gebeld, geen probleem, we konden ook terecht op een veld (Sneeuwheide) speciaal voor campinggasten met hond.

Terwijl ik thuis op bed lag bij te komen van mijn 1e chemo, gingen man en jongste dochter samen onze caravan, voortent en slaaptentje opzetten. De caravan hadden we gekocht net voordat ik wist dat ik ziek was. Er zat een vast bed in. Iets wat we wel handig vonden en nu kon ik dat toevallig helemaal goed gebruiken. Ook de voortent was nieuw voor ons, maar het lukte mijn man om hem alleen op te zetten. Hij was er blij mee en ik was trots op hem.

Een week na mijn 1e chemokuur vertrokken we naar de camping. Met de hond, dat was leuk. Ze ging voor het eerst mee kamperen, hoe zou ze dat vinden? We kwamen aan op de Sneeuwheide en het was er erg rustig. Er waren vooral oudere mensen in hele grote caravans en erg spraakzaam was u niet.

Lucky stapte de auto uit, liep op het gras en dacht ‘hé, hier kan ik plassen’ en deed dat ook. Dat was achteraf niet zo’n handige actie van haar, want het triggerde u. We werden meteen door wat mensen nogal zuur aangekeken. Wat wij niet wisten was dat wij uw veld bezetten met onze hond. Uw jarenlange seizoenplaats was sinds een jaar door de campingbaas gedegradeerd tot ‘hondenveld’ en dat vond u niet leuk. Volgens hem was dit in overleg, maar dat zag u anders.

Geheel onwetend van dit leed gingen wij ’s avonds ook nog eten in het campingrestaurant en lieten we Lucky in de bench in de voortent. Behalve dit veld en het veld naast ons was de rest van de camping namelijk verboden voor honden. We liepen het veld af en het bleef stil. ‘Ze is de bench gewend, dus dat blijft vast goed gaan’ dachten wij. Op ons dooie gemak liepen we naar het restaurant. Ik was dan wel niet dood, maar erg snel lopen kon ik niet. Het restaurant was gezellig, de mensen aardig en blij liepen we nog langzamer (want eigenlijk was dit het uiterste van mijn kunnen op dat moment) weer terug richting caravan. We liepen de Sneeuwheide op en hoorden geen geblaf, dat was een goed teken. Helaas werden we meteen door u uit de droom geholpen. “Ze heeft de hele tijd liggen janken en blaffen hoor” werd ons verteld en mijn dochter ving het woord ‘rothond’ op. Dat was balen, geen rondje op de camping meer met z’n allen dus. We wilden geen ruzie natuurlijk en boden meteen ons excuus aan en lieten Lucky niet meer alleen achter voortaan.

De verhoudingen bleven helaas verstoord, met de een wat meer dan de ander. Na een week kwam onze oudste dochter voor het eerst op de camping en het viel haar op dat sommige mensen haar de hele dag irritant aangaapten en ze werd er gek van. Ik dimde haar een beetje en zei dat u toch ergens naar moest kijken, maar eigenlijk wist ik dat ze gelijk had. Ik voelde het ook en het was niet leuk.

Gelukkig lag het niet alleen aan ons. Ook andere campinggasten die per ongeluk op uw veld liepen terwijl ze op een ander veld verbleven met hun tent, kregen de wind van voren “waarom lopen jullie over dit veld”?  We kregen wel leuke buren na een tijdje. Ook met hond, dus we waren snel bevriend. Een iets grotere hond dan Lucky was het, maar wel een heel rustige hond. Ze bleef zelfs zonder riem gewoon de hele dag voor de tent liggen. Zonder riem ja! Oh nee, maar dat mocht natuurlijk helemaal niet. Wat een domme fout en uiteraard wees u hen daarop, of u vroeg zich hardop af (zodat ze het nog net konden horen) waar dat ook alweer stond in de campingregels. Terwijl op het hondenveldje naast ons honden zonder riem speelden met een bal, dus u had het toch nog niet zo slecht getroffen? De regels kende u wel goed trouwens. Toen mijn man en kinderen iets met een zachte bal deden wees u er ook meteen op dat voetballen niet was toegestaan op de camping. Nou heb ik niet veel verstand van voetbal, maar of dit nu voetballen was wat ze deden?

Ik weet niet hoe u deze zomer hebt beleefd, maar wij vonden het niet erg gezellig. Ik wilde niet de zielige kankerpatient uithangen en wil dat ook zeker niet gebruiken als excuus. Sterker nog, het liefst liep ik als het warm was met mijn kale kop over het veld, maar ik hield mijn mutsje op, omdat ik niet zielig over wilde komen.

Was iets meer medeleven echt teveel gevraagd? Was uw hondentrauma echt zo zwaar? Zelfs toen mijn vader plotseling was overleden (dit wisten jullie van onze campingburen) en wij 2 dagen na de begrafenis terugkwamen, was het enige wat u kon zeggen tegen onze jongste dochter toen ze langsliep omdat ze naar de wc moest “jullie hondje heeft net op het gras geplast en dat mag niet, dat weet je toch wel?”.

In de 3 maanden dat onze caravan op de Sneeuwheide stond zijn wij bij elkaar ongeveer 2 weken aanwezig geweest. Bij deze nogmaals onze excuses voor het ongemak en natuurlijk bedankt, want wat hebben wij een zin in Frankrijk dit jaar!

Mvg,

Heleen, man, kinderen en Lucky

PS: sorry campingbaas en personeel. Jullie waren erg vriendelijk en het gratis ijsje was lekker, de maand gratis wifi erg handig, maar voor volgende campinggasten met hond is het misschien beter iets anders te regelen. Oh en natuurlijk waren er uitzonderingen! Die 2 vrouwen vooraan op ’t veld waren heel lief, maar dat weten jullie vast ook wel.