Alleen thuis met de kinderen
Hoera hij is geland, mijn man, of eigenlijk het vliegtuig waar hij in zit. Hij was twee dagen weg voor z’n werk. Hij vroeg woensdag voorzichtig of ik dit niet erg vond en of het wel kon, anders ging er iemand anders, maar uiteraard zei ik dat het geen probleem was. Sukkel die ik ben. Kom nu niet niet met relatietherapie-adviezen of zoiets. Ik weet dat je ook bij kanker moet blijven communiceren en eerlijk moet zijn over je gevoelens, je de ander niet moet sparen, bla, bla. Ik ken de theorie, maar in de praktijk is het niet altijd makkelijk. Dan wil ik mijn man wél sparen en ben ik blij als hij er niet bij is als ik 5x word mis geprikt in mijn hand bijvoorbeeld, omdat ik toch even zit te janken. Wat ik dan later wel weer heb verteld, dus ik weet wel hoe het moet.
Hond uitlaten
Gisteravond moesten de kinderen naar de startavond van de club, inclusief kampvuur, wat ik heel leuk voor hen vind. De oudste had heel lief eten voor ons gemaakt, maar moest daarna snel weg. Lucky moest echt wel een keer worden uitgelaten. Gewoon op gras in plaats van in de achtertuin en het liefst een rondje lopen. Ik dacht dat het op mijn dooie gemak wel moest lukken. Ik zwalkte over straat, ging zitten op een paaltje bij het gras, maar toen rende ze de straat op. Toen maar tegen een lantaarnpaal aangeleund tot ze klaar was. Weer binnen was ik toch wel trots dat het me was gelukt.
Toen ik daarna eens goed rondkeek beneden zonk de moed me wel in de schoenen. Deze zooi opruimen, daar had ik geen energie meer voor, ik was al buiten adem. Het enige wat ik kon bedenken was een paar foto’s ervan maken voor een blog. Een blog met foto’s die niets verbergen.
Onverwacht toch hulp
Precies toen Appte een goede vriendin, de enige die wist dat ik alleen thuis was. Of ze nog iets voor me kon doen! Dit was echt geen toeval. Omdat het echt een goede vriendin is en mijn energie ook echt helemaal op was gaf ik eraan toe. Ze mocht de zooi op komen ruimen. Ik heb wel snel nog het hondendrolletje wat ik op de voordeurmat zag liggen in de wc gegooid, want ze is geen hondenfan. Ze was net binnen en toen kreeg ik ook nog buikkramp. Wat was ik blij dat ze er even was en het voelde goed om het me maar aan te laten leunen (nogmaals bedankt!).
Iedereen in huis doet zijn stinkende best, echt waar en ze zijn superlief. Maar inmiddels weet ik dat moeders soms dingen zien of schoonmaken die anderen niet zien. Het volle zakje in de wc-prullenbak, vlekken in de bank, het randje van de prullenbak wat vies is, kruimels in de afwasbak, lege vleeswarendoosjes en lege flessen in de koelkast enz.
In een van mijn ‘goede’ weken heb ik de koelkast grondig schoongemaakt, met liefde. Helemaal leeggemaakt, alle onderdelen in de vaatwasser gedaan, en toen gesopt. Toen iemand een week later een open pak drinkyoghurt op zijn kant bovenin de koelkast had gelegd huilde ik niet, want het is maar een koelkast, maar oh mijn frustratie was groot….
Het huishouden is nooit mijn favoriet geweest en zal het nooit worden, maar wat zal ik blij zijn als ik weer iets meer kan doen dan dit.