Als ik geen pijn meer doe

Zondagavond

Veel gaat goed, maar sommige dingen doen pijn en daar gaat deze blog over. Over pijn die raakt aan oude pijn.
Soms in de auto, luister ik naar Feike Asma. Dan ben ik al snel in mijn hoofd zo’n 30 jaar terug. Zondagavond, thuis, liggend of hangend op de bank met een boek. Het is niet een heel vrolijk nummer, maar voor mij wel vertrouwd en rustgevend. Mijn vader en ik hielden ervan. Ik voel ook meteen de sfeer weer. We waren niet vaak heel vrolijk als gezin, niet heel uitbundig bedoel ik eigenlijk. Er was ook niet heel vaak ruzie ofzo, want onbewust hielden we rekening met elkaar. Mijn moeder was vaak down of depressief en dan hing er wel een bepaalde spanning. Ik was altijd rustig en lief, om het haar niet moeilijk te maken. Op zondagavond genoot ik van de rust, voor de school weer begon de andere dag.

(On)veilig

Op school was ik stil en viel ik niet op. Ik had één goede vriendin die soms bij ons mocht spelen, want zij was ook niet zo druk. Ik was bang voor andere kinderen met een grote mond. Vaak moest ik het ook ontgelden, want ik kon niet goed gymmen vanwege mijn heupafwijking en knikkeren kon ik ook niet. Mijn moeder gaf me snoepjes mee om uit te delen en zei dan “je vangt meer vliegen met stroop als met azijn”. Echte vrienden maakte ik er niet mee, want ik was niet zo’n goede vliegenvanger. Mijn wereld was niet zo groot. Meestal was ik thuis, daar voelde ik me veilig en zorgde ik voor mijn moeder. Op emotioneel gebied was het niet perfect veilig, als je niet echt kind kunt zijn, maar ik wist niet beter.

Toen ik 12 jaar was deed mijn moeder iets geks. Iets ongewoons wat ook zichtbaar was voor de buitenwereld. Ze bekraste ’s avonds laat auto’s in de buurt, die van de buren en ook die van onszelf. Waarom ze dit deed hebben we nooit begrepen. Op een avond toen m’n zusje en ik al sliepen werd ze opgepakt door de politie en mijn vader werd gebeld met de mededeling dat mijn moeder op het politiebureau zat. Toen mijn vader het me een paar dagen later vertelde huilde hij.

Recht en onrecht

Het voelt zo onrechtvaardig nu. Ik had mijn ouders zo graag de hulp of therapie gegund die ik zelf heb gehad. Het had zo anders kunnen zijn. We hielden van elkaar, maar konden het zo moeilijk uiten.

Mede door de therapie die ik heb gehad en de cursus ‘Contextueel Pastoraat’ gaat het goed met me. Ik heb eerder geschreven over de overwinningscirkel, waarin duidelijk wordt hoe we als mens kunnen groeien en leren van het verleden. Ik heb geen rotjeugd gehad en mijn ouders deden alles voor ons wat in hun vermogen lag! Dit moet ook zeker geen zielig verhaal worden! Sterker nog, ik ben heel erg trots op mijn ouders. Niemand heeft een perfecte jeugd, want sinds de zondeval zijn relaties niet perfect. Lees deze blog ook als een klein contextueel verhaaltje en wie weet, word je ook enthousiast voor de cursus.

Bij bedrijfsmaatschappelijkwerk

Soms luister ik weer naar Feike Asma. Niet te vaak, want ik word vaak toch wel verdrietig van deze muziek. Daarom luister ik alleen af en toe in de auto, als er verder niemand bij is. Soms wil ik er even aan denken en daarna weer verder gaan. Gisteren bijvoorbeeld, had ik een afspraak bij de bedrijfsmaatschappelijk werker en dacht ik op de terugweg aan vroeger.

Het ging over het aangeven van mijn grenzen en het zorgen voor mezelf. Niet heel nieuw voor me, maar wel helpend als iemand er me weer eens op wijst. Ze constateerde dat ik altijd en overal bezig ben om het anderen naar hun zin te maken, ten koste van mezelf. Ook voel ik me heel snel be- of geoordeeld door anderen en dat is behoorlijk vermoeiend. Toen ik dacht dat het bijna tijd was, vroeg ze “hoe gaat het verder met je” en ik dacht, dat heb je toch al gevraagd en ik heb toch al verteld dat ‘veel goed gaat’. Ik was niet van plan om het met haar te hebben over iets wat écht niet goed gaat, maar begon spontaan te huilen.

‘Laat jezelf geen pijn meer doen’

Er gaat heel veel goed, dat schreef ik al in mijn vorige blog en daar ben ik heel blij mee! Wat niet goed gaat is de onveiligheid die ik ervaar in onze kerk. Het was 6 jaar terug een veilige plek voor mij. Ik durfde me te hechten aan mensen, iets wat ik moeilijk vind. Veel mensen waren lief voor ons en hielpen toen ik ziek was. Na een paar jaar veranderde langzaam de koers en sfeer van de gemeente, zonder dat wij daar invloed op hebben. Wij en nog meer gemeenteleden stelden er vragen over, maar dat werd meestal niet gewaardeerd. Ik heb zoveel en zo vaak geprobeerd om écht contact te maken, een dialoog, in plaats van verwijten. Net als vroeger thuis, probeerde ik dingen op te lossen die ik helemaal niet kan oplossen en die niet mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik liet over me lopen, over me oordelen en ik bleef het proberen. Steeds weer ging ik twijfelen, liet ik mezelf een schuldgevoel aanpraten en verdedigde ik mezelf. De veilige kerk is/voelt niet veilig meer. Dat een leidinggevende tegen ons (en anderen) zegt dat we elkaar beter de hand kunnen schudden wanneer we niet achter hem en/of zijn preken staan, doet iets met mijn gevoel van veiligheid.

Lang hebben we het er niet over gehad de bedrijfsmaatschappelijkwerker en ik. Dat was niet nodig, er is al zoveel over gezegd. Eén van de dingen die ze zei was “laat jezelf geen pijn meer doen”. Hoe, daar moet ik met mijn man echt over gaan nadenken, want dit gaat ten koste van het ‘veel wat wel goed gaat’.

Als ik geen pijn meer doe

“Straks als ik geen pijn meer doe, aan mezelf en aan de rest. Wordt mijn eeuwig schuldgevoel
het zwijgen opgelegd” zingt Matthijn Buwalda in dit lied. De tekst van dit lied is zó goed! Want natuurlijk doe ik mezelf én anderen pijn!

Mijn man en ik doen mee met een cursus/kring en op dit moment is het onderwerp ‘behoeften’. Laatst moesten we in een lijst met ‘mogelijke gevoelens die als behoeften niet vervuld zijn’ aankruisen welke we herkenden bij onszelf. Daarna kregen we een lijst met ‘behoeften’ en mochten we op zoek gaan welke niet vervulde behoefte de oorzaak kan zijn van de moeilijke gevoelens. Onder boosheid kan bijvoorbeeld de behoefte liggen begrepen te worden of nabijheid. Onwijs interessant vind ik het en het is niet alleen narigheid op die kring! Het is een veilige plek waar we veel met en van elkaar leren. Nog meer wat goed gaat en om voor te danken dus! Ik gun iedereen zo’n veilige plek en ik hoop en bid nog steeds (misschien menselijkerwijs gesproken tegen beter weten in) op zo’n plek in de kerk.

Hier nog het onwijs goeie nummer van Matthijn Buwalda, even iets anders dan Feike Asma 😉.

Straks, als ik geen pijn meer doe – Matthijn Buwalda

Straks, als ik geen pijn meer doe
en mijn tranen zijn gedroogd
Dan zijn alle dingen goed,
want dat is mij ooit beloofd

Wat zal ik genieten, man,
van elke nieuwe dag
Geen tranen op mijn kussen meer,
maar gaan slapen met een lach

Straks als ik geen pijn meer doe
aan mezelf en aan de rest
Wordt mijn eeuwig schuldgevoel
het zwijgen opgelegd

Dan zijn alle dingen nieuw
ja zelfs mijn bange hart
Geen angst voor wat er morgen komt
maar een eind’loos nieuwe start

Straks als ik geen pijn meer doe
en weer hou van wie ik ben
ga ik naar de mensen toe
die ik pijn deed onderweg

Dan mag ik weer naast ze staan
zal het goed zijn met elkaar
Alle pijn in één keer weg
al het lijden eind’lijk klaar

Er komt een dag ‘k weet niet wanneer
en ik zou niet weten hoe,
maar ik geloof: er komt een dag
dat ik geen pijn meer doe

Matthijn Buwalda