Zo moe…

Gelaten

Al meer dan een week ben ik zó moe en word ik steeds wakker met zere voeten en benen. Soms gaat de pijn over en soms ook niet. Als je mijn blogs vaker leest zou je denken dat ik in paniek schiet en nu bang ben dat de kanker niet weg is. Dat valt mee. Dit keer is het meer een soort gelatenheid die me overvalt. Ik weet niet wat er is, maar ik heb niet zo’n zin meer in alles en ik lig te vaak, te lang op bed. Mijn pijnlijke voeten en benen herinneren me dan aan een jaar terug als ik op bed lag en ik ruik gewoon weer die zoete, weeïge lucht van de chemo.

Niemand begrijpt het

De hond ligt bij me op bed. Nu begrijp ik m’n moeder als ze zei dat de hond altijd precies wist hoe ze zich voelde. Ze bedoelde waarschijnlijk “jullie begrijpen het niet”. Ik begreep haar inderdaad niet altijd, maar het was wel te zien dat het niet goed met haar ging. Ze was alleen nogal onbereikbaar voor de meeste mensen en doordat ze psychisch niet sterk was zat ze snel in de slachtoffer rol. Dat was erg en ik voel nog de machteloosheid. Omdat we haar niet konden helpen en ik het wel als mijn verantwoordelijkheid voelde om haar altijd en overal mee te helpen.

Ik wil geen slachtoffer zijn en hou me vaak goed, dat is dus ook mijn valkuil. Ik wil er niet altijd aan toegeven, dus na een tijdje sta ik op en ga douchen en ga naar de markt. Je ziet me gewoon lopen en je merkt waarschijnlijk niets aan me. Houden zo, dan hoef je er ook niets mee en vergeet deze blog snel als je ‘m per ongeluk leest. Op de markt haal ik kaas en dropjes, want dat eten de anderen ook. Ik ga nog even snel naar de winkels, maar na één winkel ben ik het zat en loop ik weer terug.

Ik zou een weekje er gewoon even niet willen zijn, zou iemand me dan missen vraag ik me af? Net als mijn vader. Opeens overleed hij, maar wie mist hem nog? Het leven gaat toch gewoon door.

Werk

Morgen mag ik weer werken. Ik zit al op driekwart van mijn oude uren en werk nu 2x per week 4,5 uur, sinds kort ook niet meer boventallig. Iemand vraagt waarom ik nog steeds niet op mijn oude uren zit en niet gewoon aan het werk ben. Ik leg hem geduldig uit dat ik mijn uren opbouw in overleg met de bedrijfsarts en mijn werkgever. Als ik er later nog eens over nadenk ontplof ik bijna! Ik ben apothekersassistent, de laatste 10 jaar in een dienstapotheek. Dit werk doe ik al meer dan 20 jaar. De keren dat ik ziek was zijn bijna op 1 hand te tellen en ik begon ook altijd weer te snel. Het gebeurde soms dat ik zieker was dan de patiënt aan de andere kant van de balie.

Ook nu maak ik geduldig het recept met het oogzalfje klaar voor het kindje van de moeder die geen tijd had om overdag naar haar eigen huisarts te gaan. Ik reken de paracetamol af van de man die uit zijn stekker gaat omdat hij zo lang moet wachten. Ik vraag niet waarom hij dan niet even langs Trekpleister is gegaan. Natuurlijk help ik die vrouw aan haar pillen tegen de misselijkheid bij chemo. Even is het lastig en slik ik even, maar “that’s life Heleen” zeg ik tegen mezelf en ik ga gewoon door.

“I write for an audience of One”.

Het is net een jaar geleden dat ik werd geopereerd. Precies een jaar dat ik heel ziek was van de chemo, maar het lijkt alsof iedereen denkt dat het nu wel over is. Wat een stomme blog is dit eigenlijk en ik wil niet klagen, maar doe het toch, want ik herinner mezelf weer waarom ik ging bloggen vorig jaar. Om alles op een rijtje te krijgen en omdat het goed is voor mijn verwerking. Op de Facebookpagina ‘Christelijke webloggers’ schrijft iemand “I write for an audience of One”. Die Ene leest en begrijpt het gelukkig wel helemaal. Dit zou een mooie, christelijke afsluiter zijn. Alles komt goed, want God begrijpt het. Dat is ook helemaal waar, Goddank wel!

Maar op cursus heb ik ooit geleerd dat God de mens heeft gemaakt voor relaties en dat we tot ons doel komen door te leven met God en met mensen. Dit geldt in ieder geval voor mij. Ik ben graag alleen en vermaak me prima, maar af en toe heb ik echt contact met anderen nodig. Vanmiddag vermaak ik me maar met de hond en ga ik er niet meer over nadenken. Daar ben ik te moe voor.