Communicatie
Bij de bibliotheek zag ik een boekje over communicatie bij kanker ‘Sterkte met je tumor’. Alleen de titel sprak me al erg aan. Was het de humor of de duidelijkheid of allebei? Ik doe niet geheimzinnig over mijn tumor, maar erg duidelijk over hoe ik me voel ben ik niet altijd. Ook dat komt aan de orde in het boekje. Het bovenstaande voorbeeld sprak me wel aan. De buurvrouw die zegt dat het best aardig gaat terwijl ze alleen energie heeft om thee te zetten. Ik doe namelijk hetzelfde. In mijn enthousiasme zeg ik al snel dat het wel gaat als iemand ernaar vraagt. Soms automatisch terwijl het eigenlijk niet zo goed gaat, maar vaak ook omdat ik denk aan nog minder goede dagen en het daarmee vergelijk.
Ik vind dat het vandaag eigenlijk best goed gaat bijvoorbeeld, maar ‘best goed’ is een vaag begrip. ‘Best goed’ is vandaag voor mij: de hele dag op bed liggen, douchen op mijn douchestoel even op de bank hangen en verder niets. Maar dat is ‘best goed’, omdat ik vandaag minder pijn heb in mijn benen dan gisteren en ik nog niet heel erg kortademig ben.
Zo praten we dus snel langs elkaar heen. Niet altijd verkeerd bedoeld. Ik sta er niet altijd bij stil dat de ander niet alles meteen begrijpt en de ander is blij dat het ‘best goed’ gaat.
5x infuusnaald prikken
Het kost me nog steeds moeite om echt te zeggen hoe het gaat of ik me voel. Hoeft ook niet bij iedereen natuurlijk, maar soms is het wel nodig. Ik wil teveel zelf doen, zit er zo in dat gaat niet ineens over.
Dus bij deze iets wat niet leuk was: het infuus prikken voor de chemo ging niet goed vrijdag en lukte pas de 5e keer! Terwijl ik nog wel op de verkoever mocht prikken. Daar hebben ze nog meer ervaring, maar ook dat hielp dus niet. Mijn aders zijn verhard door de chemokuren en het prikken lukt niet zo makkelijk meer. Geloof me, zo’n infuus wat ze door je ader heen prikken is geen lekker gevoel! Ook is het gewoon nog steeds zwaar om kanker te hebben zonder een vader of moeder die me eens kan helpen of bij me zijn. Veel tijd om hierover na te denken heb ik niet, want ik moet gewoon door. De chemo’s wachten niet. Soms overvalt het me en is het zwaar om sterk te zijn en dan is ‘best goed’ eigenlijk niet helemaal waar.