Controle gynaecoloog
Afgelopen week was ik weer bij de gynaecoloog voor controle. Gelukkig was alles goed. De tumorwaarde is hetzelfde gebleven en de echo zag er ook goed uit. Dit keer was ik iets minder gespannen dan de vorige keren. Ik was zelfs bijna vergeten bloed te prikken, dus ik was er echt minder mee bezig.
Vooruit kijken
Langzaamaan durf ik weer iets meer te gaan leven. Ik heb zin in de zomervakantie en ik geniet van de dingen die we doen. Ver vooruit kijken doen we niet meer, maar ik durfde me wel in te schrijven voor het laatste jaar van de cursus waar ik mee bezig was voor ik ziek werd en die in september weer start. Dat was best eng, een overwinning en op z’n evangelisch gezegd ‘een stap in geloof’ voor mij. Maar de zin in het laatste jaar van en mijn enthousiasme voor de cursus won en ik heb het gedaan!
Psalm 16
Het was eng, omdat ik niet weet of de kanker echt weg blijft. Ik zoek nog steeds de balans om hiermee om te gaan. In de relatie met God, de angst mag er zijn, maar ik mag Hem ook vertrouwen. Na mijn bezoek aan de gynaecoloog heb ik Psalm 16 in mijn Craftbijbel bewerkt.
Daarom verheugt zich mijn hart en juicht mijn ziel, mijn lichaam voelt zich veilig en beschut. U levert mij niet over aan het dodenrijk en laat uw trouwe dienaar het graf niet zien. U wijst mij de weg naar het leven: overvloedige vreugde in uw nabijheid, voor altijd een lieflijke plek aan uw zijde.
Psalm 16:9-11 NBV
Het knutselen in de Bijbel was een soort hardop uitspreken van de tekst. Van hoop dat de kanker weg blijft en de dood ook nog even. Tegelijkertijd ben ik ook heel nuchter. Ik geloof niet dat ik door dit hardop uit te spreken het onheil weg kan sturen, want dit leven is niet zonder zorgen. We leven in een gebroken wereld. Daardoor krijgt iedereen in dit leven te maken met zorgen en problemen en ik met kanker. Ik had baarmoederkanker stadium 4a en de arts heeft uitgelegd dat de kanker, die zich op een rare manier had verspreid ook weer op een andere plek terug kan komen. Dit is geen doemdenken of negatief en ik roep het niet over mezelf af, maar het is gewoon de realiteit waarmee ik te maken heb.
Confronterend
Niet iedereen wil dit horen merk ik de laatste tijd. Het is ook confronterend en ik begrijp dat anderen daar liever niet aan denken, want wie weet treft het ooit henzelf. Voor mij is het nog een zoektocht naar wat ik wel en niet wil of moet delen. Deze blog is niet verplicht te lezen, dus hier kan ik wel even mijn verhaal kwijt. Soms praat ik even bij met lotgenoten op de besloten Facebook pagina ‘gynaecologische kanker’ en daar hoor ik dezelfde dingen. ‘Mensen horen graag dat je geniet van elke dag, anders ben je negatief of depressief’ las ik pas.
Eigenlijk heb ik helemaal geen klagen en heb ik veel lieve vrienden en kennissen om me heen die echt geïnteresseerd zijn. Toch krijg ook ik heel af en toe zo’n opmerking naar mijn hoofd en helaas blijft die ene opmerking dan hangen. Iemand lijkt geïnteresseerd, vraagt door en ik vertel iets over de statistieken, de vijfjaarsoverleving waarop ik als antwoord krijg dat dat wel erg negatief is en ik er maar niet zoveel mee bezig moet zijn. Alsof ik die statistieken kan veranderen?! Anderen zien me ook meestal op mijn beste momenten, in de dienst op zondag of aan het werk, maar niet als ik thuis kom en neer plof in bed of op de bank. Dus het is ook lastig misschien en niet te begrijpen als je het zelf niet hebt. Het geeft ook niet, en ik leer er wel mee omgaan. Genieten van mijn gezin en de mensen om me heen die er voor me zijn, dan komt het goed!