Droom

Inmiddels heb ik mijn 4e chemo gehad. Soms kan ik niet geloven dat dit echt is allemaal. Het is vast een nachtmerrie die gelukkig niet echt blijkt te zijn denk ik dan.

Ik doe mijn ogen dicht en zie mezelf zitten voor de tent, op die leuke camping die we hadden geboekt. Een camping in Spanje, dichtbij de kust. Iets wat mijn man al jaren graag eens wilde en ook wij hadden er zin in. Ik zie mezelf liggen in het zand. Het enige waarover ik me druk hoef te maken is, of de kinderen zich wel goed insmeren tegen de zon. Ik geniet van de gesprekken met andere mensen. We lachen om de verschillen en maken grapjes over de ‘kerkdienst’ en de ‘Beter Uit’ liedbundel die al 100 jaar hetzelfde is.  Ik rust uit van het drukke winterseizoen en verheug me op de cursus waarmee ik in september start. Op mijn gemak lees ik alle tijdschriften door waar ik van de winter geen tijd voor had en ’s avonds genieten we van het geklungel met de skottelbraai.

Dan word ik wakker van een pijnscheut in mijn onderbeen. De nachtmerrie is realiteit. De stress, wel of geen kanker. De operatie die zo lang duurde, de onzekerheid daarna. De chemo’s die tegen vallen. Mijn vader die plotseling overlijdt aan een hersenbloeding. Ik ben bang. Komt er wel een einde aan de nachtmerrie? Met pijn lig ik op bed, maar probeer sommige dingen in de gaten te houden. De hond loopt toch niet weg? Laat niemand de deur open staan? Zijn de kinderen veilig? Is mijn man al thuis?  En als er iets gebeurt, dan ben ik niet eens in staat om de trap af te lopen om iets te doen en mijn vader bellen kan ook niet meer.