Een jaar geleden
Ik lees mijn blogs van begin 2015 nog eens door. Een jaar geleden zat ik al maanden in de stress. ‘Wel of geen kanker en wel of geen uitzaaiingen in de longen’. Als ik er aan terugdenk voel ik de spanning weer. Het duurde ongeveer 4 maanden voordat ik na tig verschillende diagnoses wist wat er aan de hand was en dat was slopend.
Het is nu een jaar later en ik ben een operatie (debulking), 6 chemo’s en 23 bestralingen verder. Ik weet nu hoe het voelt als kankerpatiënt. Ik ben helemaal ingewijd in het ‘kankerwereldje’. De termen ken ik, de bijwerkingen van chemo’s en bestralingen, de verschillende artsen en ik weet de weg in het ziekenhuis.
Inmiddels weet ik dat de spanning het ergste is en blijft bij kanker. Niet de pijn na de operatie, de pijn en misselijkheid van de chemotherapie of de bijwerkingen van de bestralingen. Ook met de moeheid, weinig energie, de neuropathie aan m’n voeten die nog niet weg is, valt te leven. Dat went echt allemaal, maar de onzekerheid niet.
Jaarlijkse mammografie
26 mei stond mijn jaarlijkse mammografie gepland. Mijn moeder en mijn tante (zus van mijn moeder) kregen jong borstkanker, daarom laat ik op advies van de artsen al 8 jaar een mammografie maken. De laatste paar maanden was mijn linkerborst soms pijnlijk en vorige week voelde ik een bobbeltje. Na een paar dagen twijfelen heb ik de afspraken voor de mammografie en de chirurg verzet naar deze week. Gelukkig zag de foto er goed uit. Op de echo zag de radioloog dicht klierweefsel, niks bijzonders dus en de 2 fibroadenomen (heb ik al jaren) zien er nog steeds hetzelfde uit als 8 jaar terug. De chirurg voelde het bobbeltje ook als klierweefsel. Goed nieuws dus.
Ik ben even helemaal in de gloria, blij en opgelucht. Ik zweef door de gangen terug naar de uitgang. In de lift kom ik de gynaecologisch oncologieverpleegkundige tegen en doe net alsof ik haar niet herken. ‘Vandaag heb ik geen zin in jou Anja. Na deze goeie mammografie ben ik even geen kankerpatiënt. Ik neem een sprint om nog net door de draaideur van de uitgang te kunnen. Kijk eens hoe gewoon ik eruitzie nu met zo’n sprintje, ik ben hartstikke gezond dat zie je toch’. Buiten loop ik een beetje uit te hijgen.
In de wachtkamer zat een vrouw die 13 jaar geleden ook baarmoederkanker had en vorig jaar borstkanker kreeg. Er gaat van alles door m’n hoofd. Hoe lang zou mijn baarmoederkanker wegblijven? Zou ’t wegblijven? Is ’t überhaupt wel weg? Die shit statistieken ook bij stadium 4a baarmoederkanker, had ik er maar nooit naar gekeken.
Angst
Want ja, de onzekerheid blijft het ergste van kanker. Het kan me verlammen soms van angst. Ik hoor mensen zich druk maken om dingen die voor mij zo onbelangrijk zijn geworden. Oh ja, ik maak me ook nog weleens druk, want het leven gaat door. Maar eerlijk gezegd maak ik soms ook druk om iets, omdat ik dan de angst om de kanker er even mee kan wegduwen. Even niet denken aan wat ik voel en wat dus eng is, want alles kan een uitzaaiing zijn. Een bultje in mijn borst, maar ook een kuchje of slijm in m’n keel of uithijgen als ik te snel heb gelopen.
Het vertrouwen in mijn lichaam is weg en het heeft tijd nodig om weer een beetje terug te komen zeggen de artsen. Maar het mag er zijn, de angst en spanning. Dat besef ik weer sinds afgelopen weekend. Dit lied hoorde ik voor het eerst op de vrouwenconferentie en is zo mooi. God de Vader oordeelt niet over mijn angst. Hij verlangt er juist naar dat ik mezelf aan Hem laat zien zoals ik ben en Hij kent mijn verlangen om zonder angst met Hem te wandelen.