Bestralen
Vandaag ben ik alweer 2 weken bezig met de bestralingen. Tot nu toe heb ik niet erg veel last van bijwerkingen, alleen ben ik moe, heel erg moe. Natuurlijk was ik daarvoor gewaarschuwd door de radioloog, maar ik had een leuke theorie bedacht in mijn hoofd. Namelijk dat mijn Hb zou stijgen na de chemo en dat zou dan de moeheid van de bestralingen vast wel opheffen.
Leuk bedacht, maar helaas werkt het niet helemaal zo. Toch probeer ik zoveel mogelijk zelf te doen. Zelf rijden iedere dag naar het Erasmus in Dordt bijvoorbeeld en gelukkig gaat dat goed. Ik zit liever zelf achter het stuur dan dat ik me laat rijden door een taxichauffeur en ik wil vrij zijn om na afloop te doen waar ik zin in en energie voor heb. Soms is de zin groter dan de energie, maar de zin wint het nogal eens, ook omdat sommige dingen gewoon een keer moeten gebeuren.
Even naar de stad
Zo stond gisterenmiddag kleding kopen voor mijn dochter op de planning. Ze mag even mee naar het ziekenhuis en na de bestralingen dus door naar de stad in Dordt. Daar zijn alle winkels met kinderkleding dicht bij elkaar en dan hoef ik niet zover te lopen. Nooit gedacht dat ik op mijn 41e al met zulke ‘bejaarden’ dingen rekening zou houden. Vroeger (nou ja vroeger, ik bedoel voor eind april dit jaar) winkelde ik soms een hele dag in de koopgoot in Rotterdam en de Lijnbaan deed ook nog mee. Maar oké, ik ben blij dat ik dit nu weer kan.
Eerst gaan we gezellig samen naar de Mac, omdat we trek hebben, het leuk is samen en omdat ik dan nog even kan uitrusten. Daarna naar C&A, waar we een leuke jurk en trui scoren voor haar. Toen naar Cool Cat waar we leuke broeken en shirts kochten. Ze heeft mazzel dat ik nu niet heel erg op de prijs let, ik ben al blij dat we iets vinden en ik geniet van haar enthousiasme. Ik ben ook blij dat ik even kan zitten nadat ik al hijgend boven ben gekomen met de trap. Daarna twijfel ik of we nog even naar H&M moeten gaan.
Na 2 winkels kan ik bijna niet meer
Ik heb nog een paar dingen nodig daar, maar eigenlijk ben ik op nu. Ik laat niets merken en mijn dochter wil wel, dus we gaan toch nog even. Het is zo dichtbij en ik kan het niet uitstaan dat het niet meer zou lukken. Ze ziet daar nog een trui en een muts. Bij de dameskleedkamer staat een rij, maar we mogen naar de herenkleedkamer. Ik zie meteen dat daar geen krukje staat waarop ik kan zitten en dat is de druppel. Ik voel de tranen in mijn ogen en ik schrik dat het zo erg is. Dit is idioot, ik jank gewoon bijna omdat ik niet kan gaan zitten, omdat ik zo moe ben en gewoon echt niet meer 5 minuten kan blijven staan.
Gelukkig hou ik me in en zeg heel rustig dat we toch maar bij de dames gaan, omdat ik dan kan zitten. Ze kijkt er niet van op, is inmiddels wel gewend aan mijn weinige energie. Daarna naar de kassa en weer terug naar de auto. Mijn dochter heeft er dorst van gekregen en dit is een geweldig excuus om bij de eerste gelegenheid waar we kunnen zitten neer te ploffen en iets te drinken bestellen. Een verse jus d’orange, wie weet geven die vitamines me wat energie. Terug naar huis, in de auto ben ik trots dat het me is gelukt en tegelijkertijd kan ik nog steeds wel janken.