Even niet
Het lukt me even niet om alleen maar sterk te zijn en ik ga even niet zoals anders ‘gewoon’ door.
Moe
Misschien lijk ik dezelfde als voorheen, even gezond en sterk, maar dan kijk je niet goed.
Eind 2014 was ik al moe. Ik dacht dat dat kwam door het maken van mijn scriptie, maar achteraf was het de kanker in mijn lijf. De operatie, chemokuren en bestralingen in 2015 maakten de moeheid niet minder, maar nog veel erger.
Onzekerheid
In 2015 begon de onzekerheid over mijn gezondheid en het bleek uitgezaaide baarmoederkanker te zijn. Volgens de statistieken was de 5-jaarsoverleving 15%. Soms hoor ik “maar ik kan morgen ook onder een auto komen”. Oké, dat is waar. Probeer je dan voor te stellen dat de kans (statistisch gezien) dat je binnen nu en 5 jaar onder een auto komt, met dodelijke afloop 85% zou zijn. Hoe voelt dat? Het leven nu ziet er dan iets anders uit toch?
Niet klagen
Als je 3 jaar altijd moe bent ga je er een beetje aan wennen. Ongemerkt deed ik bijna weer net zoveel als voorheen. Klagen over moeheid voelde ondankbaar, want de kanker leek toch ‘weg’ te blijven?
Ook toen de arts in mei dit jaar vertelde dat de tumorwaarde in mijn bloed is gestegen en ze later zei dat dit vaak wel iets aangeeft, ging ik door. Want het is nog niet helemaal zeker dat het terug is dacht ik, dus klagen durfde ik niet.
Accu leeg
In januari vroeg ik de huisarts al om wat slaaptabletjes, omdat ik zo slecht sliep. Toen ik me de laatste maanden opeens steeds vaker aan alles en iedereen ging irriteren had ik het nog niet goed in de gaten. Volgens de bedrijfsarts ging ik veel te lang door en is mijn accu helemaal leeg. Toen viel het kwartje pas. Ik hoorde nog iets over ‘perfectionistisch’, daar ging ik maar niet op in.
Het komt goed
Gelukkig verstaat de hond me niet als ik haar uitlaat en ze niet snel genoeg plast naar mijn zin. Soms reageer ik wat kort door de bocht. Zelfs het geklik/klak van de plastic slippers aan mijn voeten vind ik irritant.
We zijn nu op de camping, vandaar de slippers. Door de buitenlucht slaap ik gelukkig een stuk beter.
Het komt zeker weer goed en ik vind mijn weg wel weer. Maar ‘gewoon’ doorgaan lukt nu even niet.
alleen al het toegeven dat je niet meer kunt zoals je wilt, is al een overwinning op jezelf. Veel rust gewenst!
Lieve Heleen
Ik heb ook baarmoederkanker (gehad). Voorlopig heb ik geluk. Was 55 jaar toen ik de diagnose hoorde en is nu intussen 2,5 jaar geleden. Het hele voortplantingsapparaat is er uit en bij mij was het slechts fase 1.
Ook nu nog ben ik elke dag bang dat ik ineens bloed zal ontdekken in mijn ondergoed.
Ik heb veel gelezen over baarmoederkanker en begrijp je zorgen. Maar toch kan ik niet exact voelen wat jij meemaakt, simpelweg omdat ik niet “zover” als jij heb moeten gaan. Ik heb wel angst om te hervallen maar de fysieke en psychische gevolgen zullen voor jou zwaarder zijn. Niettemin leef ik erg met je mee. En ook ik ben geneigd te zeggen dat je jouw grenzen goed moet bewaken. Je mag jezelf echt wel even graag zien als een ander. De eenzaamheid van het ziek zijn kan zwaar wegen.
Beeld je je even in dat ik mijn arm om je schouder sla? Ik denk af en toe aan jou !
Lieve groeten uit West-Vlaanderen (België)
Dank voor je meeleven! Fijn dat het fase 1 was bij jou, maar natuurlijk blijft het ook dan spannend.
Ik kreeg eens van iemand een tekst, ter inspiratie. Ik heb hem niet bij de hand maar vrij vertaald staat er: en als het niet gaat dan gaat het niet…Dat dappere doorgaan ken ik en dan nog het liefst met een lach op je gezicht want zo ziet je omgeving je toch het liefst, denk je. Best lastig om toe te geven dat het even niet meer gaat. Maar wel goed! En voor mij als lezer ook fijn want dan denk ik: dat moet ik ook eens doen…toegeven en hopelijk wat fijne reacties krijgen van mensen die het snappen.
Het is lastig toegeven dat t even niet gaat idd. Dat zijn de meeste mensen niet gewend van me. Ze zien me vast liever met een lach ja en de waarheid is misschien te confronterend.
Klinkt bekend behalve de kanker dan dat heb ik niet. Pas goed op jezelf.
Lieve Heleen geniet van je vakantie, gewoon even toegeven aan alles, de meisjes redden zich prima dat heb je ze geleerd. Neem je rust en extra rust je hebt het verdiend. liefs JOKE
Wat enorm zwaar, heel veel sterkte
Het voelt echt niet altijd als zwaar hoor. Maar het is het wel soms.
Weet je, niemand anders kan in jouw schoenen (of slippers) lopen… en hoe je reageert en iets voelt is voor iedereen anders. Dat je in die frisse lucht lekker slaapt snap ik, nog een weekje en dan weg uit de stad en naar de Dordogne… dan slaap ik ook beter. Veel sterkte, fingers crossed…
Fijne vakantie en bedankt!
Jaaaaaaa en daar ga je maar weer door..
Werd mede getriggerd door het plaatje boven je blog.. (uiteraard via FB.. eerst).. herkenbaar.
Wat zal en kan ik zeggen.. Ik herken het.. TOT op een zeker level.. want vooralsnog ben ik niet uitgezaaid.., maar wel een zeer slechte prognose die als een zwaard van Damocles boven men hoofd hangt. hoe ga je om met zoiets? Hoe ga je verder met zo’n diagnose..
Dat bus verhaal ken ik.. gelukkig heeft mij nooit iemand dit voorgeschoteld.. Ik zou ze NU ter plekke de nek willen omdraaien.. Moet zelf (ook..) leren omgaan met mensen die moeilijk weten .. ervaren of in kunnen leven.. wat het is om met zoiets te leven.
Moe .. ja.. Bed is dichtbij.. Mijn grootste schat .. mijn lieve viervoetige princes heeft het soms ook niet makkelijk.. Kort lontje.. geen puf om nog een kilometer te lopen.. Toch weet ze mij wel vaak over te halen om nog “ff “die extra stappen te maken.. en weet.. Ook dat is goed voor me. En vaak ben ik achteraf blij dat ik mij heb laten “meeslepen..”
Het lijkt alsof ik een blog schrijf op je blog.. is ook een beetje zo.. maar wil je laten weten dat ik je herken.. en voel hoe shit alles en soms 1 ding kan zijn.. maar ook hoe blij en gelukkig het je maakt als er weer een geweldig geluksmoment in je leven zomaar voor je staat.. Stop niet met leven.
Knuffels en veel Carpe Diem(s)
Lies
Geeft niets hoor, je blog op mijn blog ?. Reacties van lotgenoten zijn altijd fijn. Dan blijkt dat ik geen onzin schrijf ofzo.
Het is ook nog niet zeker dat er weer uitzaaiingen zijn he, maar wel kans op. De onzekerheid is moeilijk. Maar ook zonder dat liep ik mezelf voorbij, dat is duidelijk.
Sterkte lieverd .. Tis allemaal.makkelijk praten . Doorgaan .positief blijven .. niet klagen . Je bent er nog … kop op .niet achterom kijken …leef bij de dag .enz als je er in zit kan je dat niet altijd …maar volg je eigen hart .. en doe wat jij wilt
En hoe jij het verwerken wil .. daarom goed dat dit op je blog schrijft … ben je dat Ff kwijt ..maar toch . Zeg ik tegen jou jij bent sterk . Blijf positief .. en geniet van iedere dag .. iedere dag is er 1 ..meegenomen toch .. geniet op je vakantie .. denk aan jou lieve groet cobie???
Hou van jou ?
Ja wat moet ik zeggen? Sterkte? Heb je daar weleens aan gedacht? Zou het daardoor komen? Ik bid voor je? Het is gewoon Shit. Met een hoofdletter. Heel veel liefs
Tja, die adviezen soms he ?. Doe je dit of dat wel zus of zo?
Inderdaad veel Liefs met een hoofdletter