Hang On │ Michael W. Smith
Dit liedje in de auto was de laatste duw die ik nodig had om weer door te gaan. De laatste 2 weken had ik een rothumeur soms. Iets wat wel past bij deze fase na alle behandelingen. Alleen had ik gedacht dat dat wel los zou lopen. Maar het valt niet mee en ik was het zat:
- Door gesprekken met artsen over wel/niet palliatief zijn.
- Doordat ik me teveel voelde en mensen niet meer zomaar langs komen, net als tijdens de chemo.
- Doordat ik niet goed kan uitleggen wat ‘meer energie door fitness bij de revalidatie’ echt betekent.
- Omdat de meeste mensen niet begrijpen dat ik 41 ben en een gezin run met 2 kinderen met de energie van iemand van 80.
- Ik voelde me alleen.
- Ik wist niet of ik moest schreeuwen om aandacht of mezelf opsluiten en mensen ontwijken.
Het leven gaat door
Gelukkig realiseerde ik me wel dat iets daartussenin het beste is en langzaamaan kom ik er weer. Ik snap dat het leven voor anderen doorgaat en neem dat ook niemand kwalijk. Ik heb een van mijn beste vriendinnen laten weten dat ik haar mis en een afspraak gemaakt voor een bakkie koffie of thee en gelukkig vond zij dat ook een goed plan (ik heb er zin in :)). Een andere vriendin durfde ik ook een App te sturen en ze was toevallig van plan om langs te komen vandaag of morgen. Ik greep mijn kans door te zeggen dat vandaag goed was, lekker snel. Weer een ander mailde uit zichzelf of ze een keer langs mocht komen. Het komt goed. Ik verwerk alles ook door erover te praten. Gelukkig zijn er wel mensen die willen luisteren, alleen zag ik dat even niet meer.
‘Hang on’
Vanavond ging ik naar mijn werk in de apotheek. Ik was er al vaker geweest, maar deze week ga ik echt weer wat proberen te doen en iedere week wat langer proberen te werken. Op de heenweg in de auto hoorde ik ‘Hang On’. Precies het goeie nummer op 1 van de 25 cd’s op mijn speciale MWS usb-stick. Hang on, ik ga er weer voor en ik geef niet op.
Het eerste receptje wat ik kreeg in de apotheek, was een antibioticakuur voor een kind. De volgende was meteen de ultieme test. Een recept met 9 dingen voor een terminale patiënt, waarvoor ik moest bellen naar de afdeling oncologie, dingen moest uitzoeken en waar ik een half uur mee bezig was. Gelukkig waren mijn collega’s zo tactvol om het niet van me over te nemen, maar wel te helpen. Later hoorde ik dat ze tegen elkaar hebben gezegd “als ze nu niet gillend weg loopt kan ze het weer”. Maar het ging goed. Ik kon me concentreren op het recept en het gaf voldoening om iemand te helpen. Het was goed om me weer nuttig te maken, even in een heel andere omgeving dan thuis.