Het gaat beter!

Opluchting

Tijd voor een positief blogje. Het gaat beter! Ik zie mensen blij kijken als ik het vertel. Want ja, wat moest je ook zeggen? Die kanker is zielig en je had geen benul van hoe ik me voelde. Ik geef toe, soms was ik niet te pruimen het laatste half jaar. Maar dankzij een paar therapiegesprekjes en antidepressiva gaat het nu een stuk beter. Heel veel dank aan de mensen die er voor me waren in deze tijd!

Sertraline kun je ophogen tot maximaal 200mg per dag. Ik begon met 25mg. Na 4 weken ging het werken. Het kon nog iets beter en ik hoogde het op naar 50mg, dat kan mijn ego nog aan. Volgens mijn dochter is de dosering nu goed, anders word ik té grappig.

‘Erger je niet, verwonder je slechts’

Mijn vader zei weleens als ik me druk maakte “erger je niet, verwonder je slechts”. Dit lukte hemzelf niet erg, maar hij gunde mij vast een minder stressvol leven. Hij had nogal een groot rechtvaardigheidsgevoel en kon zich overal mee bemoeien omdat hij wilde helpen. Als je mij een beetje kent, zal het je niet verbazen dat ik wel wat op hem lijk. Maar vanaf nu ga ik toch proberen zijn advies op te volgen. Door de sertraline zijn de scherpe kantjes van het ‘ergeren’ er af en dat is fijn. Ik ‘verwonder’ me nog steeds wel zeer regelmatig en dat zal niet veranderen denk ik. Gelukkig kan ik er vaak ook wel om lachen, dat houdt het een beetje in evenwicht.

Controle radiotherapeut/oncoloog

De afgelopen tijd ben ik twee keer bij de radiotherapeut/oncoloog geweest, 22 augustus en 17 oktober. Naast dat ik heel moe was 22 augustus had ik nog wat andere vage klachten, daarom moest ik nog een keer komen. Behalve wat last van mijn rug, waren de klachten in oktober verdwenen en mentaal ging het ook al iets beter. De man was blij voor me zei hij en al is het zijn werk, het deed me goed dat hij dit liet merken. In februari is de volgende afspraak. Door de sertraline, die ook werkt bij angst en spanning, raak ik niet meer zo erg in paniek van vage klachten. Deze arts was iets minder kort door de bocht dan de gynaecoloog in mei. Volgens hem is er nog steeds een kans dat de kanker weg blijft.

Oncofitness

Omdat ik zo idioot moe was de laatste maanden en mijn energie nul, moest er iets gebeuren. Op een gegeven moment zag ik het niet meer zitten. Sinds kort fitness ik twee keer per week met 2 andere (ex)kankerpatiënten in een sportschool dichtbij huis, onder begeleiding van een oncologie-fysiotherapeut. Het contact met de anderen is leuk. Je hoeft elkaar niets uit te leggen en dat is fijn. De fysio helpt me bewust te worden van mijn moeheid en mijn grenzen. Mijn motto was de laatste jaren ‘moe ben ik toch’ en ik ging gewoon door. Vaak ver over mijn grens, tot het niet meer ging. Het goede nieuws is dat ik mezelf er nu bewust van word! Voor nu zijn 2 activiteiten per dag genoeg, waarbij de strijk ook een activiteit is en een uurtje visite ook. Maar het went en het zal vast over een poosje weer beter gaan!