Sinds jaren las ik weer eens een roman. De hoofdpersoon in het boek is erg eenzaam en ik huilde. Ik kon niet meer stoppen en opeens viel het kwartje…
Als kind was ik altijd aan het lezen. Al jonge tiener las ik al de (streek)romans van mijn moeder. Zodra ze op de deurmat lagen kaapte is ze en nog dezelfde dag of een dag later waren ze uitgelezen.
Het kwartje wat viel laatst, was niet helemaal nieuw. De theorie kende ik al wel. Ik schreef er ook al eerder over. Over de tiener die alleen een broodje at. Toch was het nu veel duidelijker voor me dan toen. Ik voelde dat het waar was, wat therapeuten soms tegen me zeggen. Als ik moeite heb met het verdriet van een van onze kinderen. Of met zomaar iemand op straat die eenzaam lijkt. Dan huil ik niet (alleen) om de ander, maar om mijn eigen pijn en voel ik weer mijn eigen eenzaamheid.
Het is jouw eigen pijn en eenzaamheid die je voelt. De pijn en eenzaamheid die je als kind ervaarde.
Die roman hielp me. Ik moet ‘m nog uitlezen. Dat doe ik op een rustig moment, als niemand verder thuis is. Natuurlijk huilde ik niet zo erg om de hoofdpersoon uit het boek. Maar ik herkende de eenzaamheid en voelde de zwaarte ervan. Vroeger als kind/tiener werkte dit net zo natuurlijk, al wist ik het zelf toen nog niet.
Het zijn ook mooie dingen waarbij ik hetzelfde voel trouwens. Iemand die me spontaan een knuffel geeft bijvoorbeeld. Dan ben ik blij. Op de terugweg naar huis lopen de tranen over mijn wangen. Het geeft niet, het is maar even. Door het te laten gebeuren, het mezelf toe te staan, gaat de eenzaamheid weer weg en hoef ik het niet groter te maken dan het is.
Boeken, films en de dingen waar anderen door geraakt worden, raken ook mij. Ik denk dat het beide is; medeleven met het verdriet van de ander en geconfronteerd worden met eigen pijn. Huilen kan dan heel heilzaam zijn. Bedankt voor je reactie op mijn blog. Ik ga er vandaag of morgen een verhaal over tuinieren opzetten. Een hele goede therapie inderdaad!
Je hebt het erg goed onder woorden gebracht.
Dankjewel! Is ook mede dankzij wat therapiegesprekken individueel en in een groep natuurlijk ;).
Mooi toch …ik jank soms over oi ets wat ik ziet .. dan svhiet ik vol ..moet kunnen toch 🥰