Jeugdherinneringen

Plotselinge verandering

Vorige maand kregen we opeens een appje van mijn stiefmoeder, met het bericht dat ze een ander huis heeft gekocht, dus de flat van mijn ouders komt leeg. Nu, anderhalf jaar nadat mijn vader is overleden loop ik door het huis. Voor het eerst alleen met de herinneringen. Alleen zonder ouders. Weeskind klinkt zo gek, ik was 40 en geen klein kind meer, maar ik ben nu toch echt niemands kind meer hier op aarde. Even alleen kunnen zijn met de herinneringen is goed om alles een plekje te kunnen geven.

Herinneringen

Het is fijn om hier te zijn. De flat ademt nog steeds mijn ouders. De flat werd gebouwd toen mijn moeder net had gehoord dat ze ongeneeslijk ziek was. We vroegen ons toen echt af of ze nog zou leven als de flat werd opgeleverd, zo ziek was ze, maar ze heeft er nog 7 jaar mogen wonen.

Het bed staat er nog en ik zie m’n moeder nog liggen toen ze ziek was. Op het balkon staat Hans, het stenen mannetje met zijn plantje dat mee werd verhuisd uit de tuin van het vorige huis. Mijn moeders ‘Lilliput Lane’ op het plankje in de keuken en haar kristalverzameling. De rode stoel, speciaal voor haar gekocht, omdat ze bijna nergens meer lekker op kon zitten. Onze trouwfoto’s, foto’s van de kleinkinderen en de trouwfoto van mijn ouders. In de woonkamer zit de ruit met een eendenvijver erin gegraveerd die mijn vader lang geleden kreeg en die al 2x mee is verhuisd. Mijn moeders borduurwerk met muziekinstrumenten aan de muur. Oude Bijbels van mijn vader en zelfs nog een Bijbel die van mijn moeder is geweest.

’s Avonds willen de kinderen ook even kijken. Ik zie hoe blij ze zijn met oude tekeningen die ze zelf hebben gemaakt voor opa en oma en met speelgoed waarmee ze speelden vroeger. De iPad van mijn vader bevat een verrassing. Heel veel foto’s van ons en de kinderen. En met nog iets wat me aan het janken maakt, een sneltoets naar mijn blogsite….

Er gaan zoveel gedachten door mijn hoofd. Goede herinneringen ook. Ik neem een oud krukje mee van vroeger waar ik ooit als kind een hele grote vlek op heb gemaakt met een vulpen, maar wat mijn vader later opnieuw met riet liet bekleden. Een stukje ’thuis’ in mijn huis. Ik ben er helemaal blij mee!