Kanker gehad? Wanneer ben ik nou genezen?
Feest van herkenning bij het lezen van bovenstaand plaatje op Twitter. Al weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Het maakt in ieder geval dat ik deze blog durf te schrijven, want het klopt:
Voor het uwv en de arbo ben je binnen het jaar volledig hersteld
Oké, ik mocht er 15 maanden over doen, omdat ik het hele pretpakket heb gehad van operatie, chemokuren en bestralingen. Maar toen was ook ik weer volledig aan het werk. Dat ik ook nu nog, na een werkdag vaak te moe ben om thuis te komen en 1 of 2 dagen nodig heb om bij te komen ziet de arbo niet natuurlijk. Zodra je 1 voet over de werkdrempel hebt gezet lijkt het alsof je alles weer kunt en de collega’s die na een paar maanden nog vragen of het wel gaat zijn op 1 hand te tellen. Nee, er werd gezucht als iemand een keer een uur langer moest blijven, toen ik nog niet mijn volledige aantal uren werkte. Dat ik op zo’n moment op instorten stond was blijkbaar niet te zien.
Voor verzekeraars nooit meer zo’n beetje…
Geen ervaring mee. We hebben geen verhuisplannen en mijn ziektekostenverzekering ga ik maar niet proberen te wijzigen.
Voor de buitenwereld zodra je weer haar hebt
Dit blijft de leukste, maar eigenlijk om te janken. Met elke centimeter haar erbij, daalt overal de belangstelling. Als er nog iets wordt gezegd is het dat ik er zo goed uitzie en dat klinkt soms als ‘het gaat vast goed met je, dus niet klagen’. Natuurlijk kunnen dit mijn gedachten zijn en is het helemaal niet zo bedoeld. Maar soms lijkt het alsof iedereen denkt dat ik gewoon door leef.
En voor jezelf…. zodra je weer een beetje met beide voeten op aarde terug bent en de draad min of meer kunt oppakken
Dat is niet wanneer je haar aangegroeid is, dat duurt langer. Zeker met mijn altijd al korte kapsel. En als je met je voeten op aarde terug bent realiseer je je pas echt wat er allemaal is gebeurd. Je kunt de draad dan een BEETJE oppakken en dat gaat niet zo snel als je zou denken. Het leven wordt gewoon nooit meer zoals het was. Het blijft nog steeds raar bijvoorbeeld om te moeten uitrusten na iets simpels als boodschappen doen. De neuropathie aan mijn voeten is vervelend en ieder ander pijntje wat ik voel geeft paniek en angst dat de kanker misschien niet weg is.
Voor je oncoloog pas na pakweg een jaar of tien
En dat is lang…… Ik durf niet verder dan een half jaar vooruit te denken.
Voor filmsterren en bn’ers geldt een aparte clausule, die zijn beter zodra ze dat zelf in de media roepen….
Een filmster ben ik niet, al leek mijn leven vorig jaar wel op een bizarre film. BN’ers blijken achteraf ook niet altijd beter te zijn trouwens.
Je verwoord het goed Anne! Het voelt soms alsof ik me moet verantwoorden idd. En je vermoeidheid omarmen herken ik ook wel. Langzaam maar zeker accepteer ik dat ik niet meer kan wat ik vroeger allemaal kon.
Ik heb dan wel heel wat anders maar omdat het niet zichtbaar is, herken ik wel het onbegrip. Alsof je je moet verantwoorden voor iets dat al zo’n uitdaging is voor jezelf. Ik begrijp dat je nu pas aan verwerking toekomt omdat je de rollercoaster van behandelingen achter de rug hebt.
Ik moet denken aan een advies dat ik vorig jaar kreeg: mijn vermoeidheid omarmen…
Vind dat nog steeds lastig. Maar ik probeer het wel door mezelf tussen de activiteiten door rust te gunnen en niet te balen dat ik weer even moet liggen. Dan denk ik bijv. wat een lekker bed…Helpt wel!
Dankje Cobie. Ik weet het hoor, dat anderen het niet begrijpen en ik laat ze kletsen. Meestal spaar ik iedereen, maar soms gooi ik het er ook gewoon een keer uit :).
Herkenbaar. Je leven is anders na kanker. Om je heen snappen ze niet wat er in je om gaat. Bij mij na 10 jaar nog niet. Ik laat ze kletsen. Moet jij ook doen. Leef je leven op jou tempo. Lief cobie