Collega
Deze blog is een beetje een vervolg op de de vorige.
Een collega vertelde me een paar maanden geleden iets over ‘klagen’. Ze had kanker, is gelukkig genezen, maar heeft nog veel last van haar arm. Ze had soms het gevoel dat ze niet mocht klagen en zei “Anderen klagen soms oeverloos over hun artrose, maar ik mag niet klagen over die arm, want ik moet dankbaar zijn dat ik er nog ben”.
Ik wist toen nog niet dat ik ziek was, maar vond het wel meteen een goed verhaal. Ze had gelijk. Het slaat natuurlijk nergens op dat je alleen maar dankbaar moet zijn na kanker en niet mag klagen over de gevolgen! Meestal worden dit soort opmerkingen ook gemaakt door mensen die zelf geen kanker hebben (gehad) en daarom is het goed om dit eens te laten horen vind ik.
Er zijn momenten dat ik flink baal!
Helaas zit ikzelf nog niet in de fase van ‘na de kanker’. Ik zit er nog middenin, maar ik herken nu wel iets van het verhaal. Door mijn vorige blog zou je een beeld kunnen krijgen van een halve heilige. Iemand die altijd wel een lichtpuntje ziet of dankbaar is. Gelukkig ben ik blij als ik me iets beter voel, maar er zijn ook momenten dat ik flink baal!
In het weekend herinnerde me ik bovenstaand gesprek weer en ik realiseerde me dat ik klagen mag. Een week na de chemo ben ik weer in staat om af en toe iets te doen. Vandaag bijvoorbeeld: uitslapen, onder de douche, daarna bijkomen op bed, naar beneden lopen, even uitpuffen op de bank, de hond uitlaten, snel op de bank uitrusten, deze blog schrijven en daarna niets meer. Dit is het voor vandaag.
Ja, natuurlijk ben ik blij dat ik weer iets kan na vorige week, maar ik wil meer. De was doen, naar de stad, eten koken, in de zon zitten (mag niet tijdens chemobehandeling), schoenen kopen voor de kinderen. Allemaal op 1 dag, maar dat kan niet. Daar baal ik soms gewoon stevig van! In maart kon ik nog alles en nu bijna niets meer…
We bedachten om de verjaardag van mijn man niet te houden, dat trek ik toch niet. Dus gaan we met z’n allen uit eten als dat lukt. Het liefst gaan we naar onze favoriete Japanner, maar dat mag ik niet door de chemo en daar had ik gewoon de pest over in. Gelukkig mag ik even klagen. Zeg nu niet dat ik blij moet zijn dat mijn man jarig is in mijn goede week en het toch wel heel fijn is als we met z’n allen kunnen gaan eten. Want u of jij eet toch ook waar je trek in hebt? Ondanks de kinderen in Afrika die niets te eten hebben en ondanks de ellende die er allemaal nog meer is in de wereld?
Klagen mag
Pff, het is er uit. Ik en niet zielig, hou me meestal groot en vecht door, maar klagen mag dus ook.
Natuurlijk willen kankerpatiënten het liefst beter worden en is al het andere bijzaak. Maar bagatelliseer de rest niet, zeker niet als je zelf geen kanker hebt gehad, en dus gewoon niet weet hoe het voelt. We begrijpen dat de confrontatie met het lijden niet leuk is, maar het is de realiteit.