Oncologische revalidatie
De 5e en laatste blog over mijn oncologische revalidatie, want het was vandaag de laatste keer. Best een gek idee, want het werd steeds meer vertrouwd na 3 maanden (2x per week). Van de psycholoog en de ergotherapie had ik al een paar weken terug afscheid genomen. Vandaag dus ook van de fysiotherapeuten en andere patiënten. Het is even slikken, maar het is goed zo. De verhalen van anderen over controles, onzekerheid en stijgende psa-waarden worden moeilijker als je de mensen iets beter kent en lol met hen hebt namelijk. Eén medepatiënte blijft Facebook-vriend, de vrouw waarmee ik soms een theekransje vormde volgens de fysiotherapeut. Gelukkig was dat geen probleem, zolang we onze oefeningen maar bleven doen.
Het was goed om dingen te delen met elkaar. Leuke dingen en onze frustraties. Want je zou maar naar je hoofd krijgen “ik heb een vriend met kanker en die heeft pas écht hele zware chemo’s”. Grr, dat moet je even delen met een medepatiënt, zodat je samen stoom kunt afblazen. Nou, zo waren er nog meer van die dingen soms. Het was een goede tijd waarin ik veel heb geleerd en nu red ik het wel weer.
Het leven gaat door
Het leven gaat door en er is nog zoveel meer. Zoveel meer wat mijn gedachten opeist soms ook.
De aanslagen in België bijvoorbeeld. Wanneer en waar is de volgende aanslag? Is mijn kind nog wel veilig onderweg naar school? Ga ik alles volgen op het nieuws erover of niet? Ben ik niet te gemakkelijk als ik dat niet doe?
De pijntjes soms in mijn lichaam en ik denk meteen ‘het zou toch geen uitzaaiing zijn’? Mijn werk, zou ik ooit weer ‘normaal’ functioneren daar? De rommel in huis, wanneer ga ik wat opruimen en schoonmaken? De hond die naar de kapper moet. De kilo’s die ik eraan heb gegeten na de chemokuren en die ik eraf wil.
Soms denk ik teveel na. Als ik een glazen appelmoespot in de prullenbak gooi in plaats van in de glasbak voel ik me medeschuldig aan het milieuprobleem bijvoorbeeld en kan dat wel als christen?
Ik denk teveel na over de kerk. Kerk in het groot en in het klein, meningsverschillen die ik niet kan oplossen, maar waar ik me soms wel medeverantwoordelijk voor voel. Ik lees m’n vorige blog nog eens, denk er weer over na en realiseer me opeens dat ik een stukje van mijn blijdschap laat roven door me af te vragen wat anderen vinden of door me druk te maken om wat ze zeggen.
Bij deze neem ik me voor om minder na te denken en wat meer te gaan leven….