Lockdown
Wéér een lockdown en nu nog een strengere dan de vorige keer in maart. Voor onze kinderen vind ik het erger dan voor mezelf. Ze zijn nog jong en hebben het contact met anderen zo nodig en ze missen hun klasgenoten.
Natuurlijk baal ik er zelf ook behoorlijk van dat ik niet zo makkelijk vriendinnen kan bezoeken en wat minder ‘hugs’ ontvang en kan geven. Maar het thuiszitten en weinig kunnen is voor mij niet echt nieuw. In 2015 zat ik een jaar lang in een soort van lockdown. De oncoloog zei tegen me “je bent een jaar kwijt en als je klaar bent is het winter”. Een half jaar lang tijdens de chemokuur zat ik behoorlijk opgesloten in huis. Daarna nog 3 maanden elke dag bestralingen waar ik ook niet fitter van werd. Vermoedelijk had ikzelf corona in maart en ik was nog weken moe. Ook dat heb ik eerder meegemaakt. Na alle behandelingen in 2015 ben ik nog jaren moe geweest.
Met zijn allen
Het verschil tussen de lockdown ter voorkoming van corona en binnen zitten vanwege behandelingen tegen kanker is dat we de lockdown met zijn allen ‘doen’. Iedereen moet binnen blijven als het kan en iedereen moet een mondkapje op in openbare gebouwen en winkels. Natuurlijk missen we elkaar, maar er kan ook nog best veel. Wees blij als je zelf geen corona hebt of wel hebt, maar niet te ernstig. Hopelijk krijgen we nu meer oog voor chronisch zieken die hun hele leven veel binnen zitten en weinig kunnen.
Blij met je bewustmakende blog. Dank je wel
11 maart 2020 had ik mijn laatste bestraling. Ik had tijdens operatie, chemo en bestralingen 9 maanden lang uitgekeken naar de lente, want ‘dan zou alles weer normaal zijn’. 4 Dagen na mijn laatste bestraling en 2 dagen na mijn 47ste verjaardag ging de boel op slot.
Dat ‘normaal’ viel trouwens toch vies tegen. Die bekkenpijn en chronische blaasontstekingen waren 2 weken na de bestralingen niet over. 6 Weken, 3 maanden en 6 maanden daarna ook niet trouwens. Inmiddels noemen ze geen datum meer. Gelukkig voelde ik me conditioneel na de zomer wat beter. Ik kon weer 5 km wandelen! Dat was veel minder dan de 4×25 die ik in juni 2019 liep, maar toch, het begin was er. Ergens was ik opgelucht dat veel wandelevenementen vanwege corona sowieso niet doorgingen. Ik niet, maar ook niemand niet. Alsof dat toch wat minder erg was. Inmiddels zijn we 9 maanden verder. Na, in oktober, toch wel flink ziek te zijn geweest door corona, is die 5 km inmiddels ook weer een toekomstdoel geworden. De aanhoudende bekkenpijn en blaasontstekingen werken ook niet echt mee. Deze lockdown kwam veel minder heftig aan. Ik kwam toch al haast nergens, buiten ziekenhuis, fysio en mijn reintegratie uurtjes op school, na. Die laatste mag ik gelukkig ook na de vakantie op school blijven maken. Soms vraag ik me af hoe ik deze tijd had beleefd als ik geen kanker had gekregen. Ik denk zomaar dat ik het dan veel moeilijker had gehad. Denk ik…
Sjonge, heftig dat ja na al die ellende ook nog corona kreeg in oktober! Ik begrijp wat je bedoelt, de gedachte hoe je zonder kanker de lockdown had ervaren. Je hebt al zoveel meegemaakt, je kunt beter relativeren misschien.