Mijn man liet afgelopen vrijdag de hond uit en was na 50 meter buiten adem. Huisarts gebeld, hij mocht meteen komen en toen met de ambulance naar de spoedeisende hulp. Uren later en diverse onderzoeken verder, blijkt hij een meervoudige longembolie te hebben. Nét geen ruiterembolie. Daar had ik nog niet eerder van gehoord, maar het is gevaarlijk en kan dodelijk zijn.
Dat was behoorlijk schrikken! Voor mijn man, voor mij én voor de kinderen. De oudste studeert fysiotherapie en had sneller door hoe serieus (gevaarlijk) dit was dan ik. De jongste vroeg zich ook af hoe dit af zou lopen, na alle ervaringen met opa’s en oma’s die (allemaal) zijn overleden.
God zij dank is de longembolie op tijd ontdekt en was het geen hartinfarct. Hij moest 48 uur aan de monitor en met zuurstof op het observatorium en ligt sinds vanmiddag ligt hij op een zaal met vier anderen, nog steeds met zuurstof.
Vanavond zag ik ‘m opeens op beeld via WhatsApp en hij ademde heel moeilijk. Dat bleek te zijn omdat hij even naar de wc was geweest, mét zuurstof, maar ondanks dat kostten die paar stappen hem veel energie.
De rollen zijn omgekeerd, hij is ziek en ik kijk toe. Ik begrijp nu een beetje hoe hij zich voelde zeven jaar terug. Het is niet leuk om toe te kijken als iemand ziek is. Én ik realiseer me opnieuw dat een mens niet alleen dood kan gaan aan kanker. Best confronterend allemaal weer.
Zo ‘vierden’ we op 29 mei, op onze trouwdag nog een keer in het ziekenhuis. Zeven jaar terug kreeg ik de eerste chemokuur op 29 mei. In de kamer op het observatorium hing deze foto aan de muur voor het bed. De foto is van de plek waar we 24 jaar terug ook onze trouwfoto’s hebben gemaakt. Zodat wij onze trouwdag niet konden vergeten. Als je wilt, bidt dan mee voor een goed herstel!
Wat naar Heleen. Veel sterkte en natuurlijk bid ik voor een spoedig herstel jouw man.
Wat een schrik natuurlijk bidden we mee voor Arwin en ook voor jou en de meiden.