Dit schilderij maakte ik vorige week op een lotgenotendag van de stichting ‘Als kanker je raakt’. Samen met nog 7 anderen maakten we allemaal eerst een geel rondje, daarna een blauwe rand er omheen. Daartussen werd het groen. Een rood stipje was een zaadje wat we lieten groeien. Iedereen deed dit op zijn of haar manier, dus ze werden allemaal anders, want iedereen is anders. De overeenkomst tussen ons was de kanker. Hoe beroerd dat ook is, het voelde daardoor wel snel vertrouwd.
Ik had er zin in. ’s Morgens waste ik mijn haar weer sinds lange tijd. In de douche stond een fles Andrelon ‘Happy Hair Day’ shampoo. Dat paste wel, want ik voelde me best happy, omdat ik weer shampoo kon gebruiken en omdat ik me welkom voelde op de lotgenotendag. Ik wist niet van tevoren wat ik me erbij voor moest stellen, maar dat maakte niet uit. Bij aankomst durfde ik meteen mijn chemomutsje af te doen, iets wat ik nog niet vaak had gedaan buiten de deur. Ik kreeg meteen thee en hele lekkere speculaastaart. We deden een voorstelrondje en daarna een bezinnend uurtje over waar we staan in ons proces met kanker en met God. De lunch was ook erg lekker en heel gezellig. Ik geniet nog steeds extra van lekker eten na al die maanden met chemotherapie. Het voelde goed dat ik niets hoefde uit te leggen. Geen vragen ‘hoe voel je je’ of iets dergelijks, want iedereen weet ongeveer hoe het voelt. Ook geen ogen op me gericht waarin ik lees ‘kijk eens zij heeft kanker, wat erg of wat eng’. We deelden wat over ons leven met kanker, over werk, de kerk, de angst en de kinderen. Het was goed en heel fijn om hier een dag te zijn. Dus bij deze, alsnog bedankt stichting ‘Als kanker je raakt’!