Maandagochtend

Alleen

Maandagochtend geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant opluchting. Het is heerlijk dat iedereen weer even weg is en ik even rust heb. Niemand in huis waar ik rekening mee hoef te houden, behalve de hond. Aan de andere kant is het stil. Ik voel me al een paar dagen niet lekker en ben verkouden. In huis is het een rommel en de was is overal op de grond gegooid. Alles bij elkaar maakt dat ik me een beetje zielig voel en alleen.

Candy Crush

Meestal ga ik op maandagmorgen fitnessen, maar nu blijf ik in bed leggen, lees mijn krant op de iPad en vermaak me met Candy Crush. Op Facebook deelt iemand een filmpje waar ik erg om moet lachen en we hebben even contact. Ik kan niet vertellen waarover het ging, maar op een gegeven moment bleef ik er grappen over maken en besloot ik toch maar te gaan fitnessen.

Fitness

Ik vergeet mijn waterfles, koop een nieuwe en krijg er één met een toepasselijke tekst ‘BE STRONGER THAN YOUR EXCUSES’. Oké, verkoudheid en vermoeidheid is geen excuus vandaag. Sinds vorige week heb ik zelfs een eigen trainingsschema en ik ga ermee aan de gang. Ik sloof me uit, want ik wil niet zielig zijn. Thuisgekomen laat ik ook nog de hond uit, al heb ik ook daar niet veel zin meer in.

Is er iets veranderd? Nee, want het is nog steeds een rommel in huis, ik ben nog steeds verkouden en de was ligt er nog. Ik mis mijn moeder. Ze zou me hebben geholpen als ze er nog zou zijn en ik hoor haar gewoon praten “laat mij dat nou maar doen”. Ik zie het voor me, want schoonmaken en zorgen als ik ziek was kon ze als de beste. Maar gesport heb ik toch vandaag!

Ik doe mijn best

De zon schijnt als ik buiten loop met de hond. De zon doet me soms aan God denken. Nu ook weer en ik zeg “Dank U Heer, dat U ziet hoe ik vandaag mijn stinkende best doe om wat meer energie te krijgen en om niet in zelfmedelijden weg te zakken”. Dat is soms best lastig namelijk en ik ben bang te ‘leunen op destructief recht’, om het even contextueel te verwoorden. Ik heb in mijn leven veel gezorgd, maar dat is míjn probleem en niet de verantwoordelijkheid van een ander. Ik kan niet van anderen eisen dat ze nu mijn problemen oplossen of er zijn als ik me alleen voel. Pff, wat kan ik het mooi verwoorden, maar de praktijk is soms lastig. Gelukkig weet God hoe ik mijn best doe.