Mama

65 jaar

Gisteren was je verjaardag, 65 zou je zijn geworden. Voor het eerst miste ik je. Leven met jou was niet gemakkelijk en wat had je het zelf vaak moeilijk. Ik had je graag goeie hulp gegund, maar op de een of andere manier kwam dat nooit op je pad. Wij waren je hulp en ondanks dat dat moeilijk was en invloed had op mijn verdere leven ben ik er trots op dat ik dat kon doen.

Nu herinner ik me even je leuke dingen. Je liefde voor puppy’s. Wat jammer dat je m’n hondje nooit hebt gezien ma, je zou haar zo leuk vinden en misschien een keertje op haar kunnen passen als we weg zijn. Ik heb een nieuwe bril gekocht, weer een ‘Theo’. Balen dat ik ‘m niet even kan laten zien aan je, want jij was wel degene met de meeste smaak in ons gezin. Maar je vindt ‘m vast leuk. Hij is ‘electric blue’, lekker fel, dat durfde jij ook altijd wel zoiets.

Weet je nog dat ik je die gouden oorbellen gaf, toen je net wist dat je ongeneeslijk ziek was. Ik kocht ze voor je, omdat ik mezelf en vooral jou wilde laten geloven dat je nog lang zou leven. Nu heb ik zelf kanker en donderdag moet ik weer voor controle naar de gynaecoloog. Ik denk dat ik je oorbellen maar in doe, want ik heb ze bewaard.

Rotziekte

Wat een rotziekte is het ma. Dat wist ik natuurlijk al van jou, maar nu weet ik ’t pas echt. Maar ik ga gewoon door, net als jij. Weet je nog dat we gingen winkelen totdat jij er bijna bij neerviel? Daarna lag je 3 dagen op bed zei pa altijd. Maar je wilde het zelf en eerder naar huis gaan was geen optie bij jou. Ik snap nu waarom je zo’n hekel had een lange wachtrijen bij de kassa, want stil staan is vermoeiender dan lopen.

Donderdag moet ik weer op controle bij de gynaecoloog en dan hoor ik of de tumorwaarde goed is. Ik herinner me nog jouw spanning en ik wilde dat ik het met je kon delen nu, want het is slopend. Even huilen en lekker cynisch doen. Zo at ik net kip/meloensalade die over de datum is. ‘Geeft niks, dood ga ik toch een keer’ dacht ik. Jij snapt het wel hè, gewoon even mijn frustratie uiten.

Onheil over jezelf afroepen

Weet je dat God het ook wel begrijpt ma? Hij is een Vader, die mijn angst en verdriet wel begrijpt. Ja, natuurlijk weet je dat, want jij kunt Hem alles vragen nu. Sommige mensen denken dat je met zo’n opmerking het onheil over jezelf afroept. Wat een onzin hè, alsof onze gedachten sterker zijn dan God.

Wees maar blij dat jou dat soort opmerkingen zijn bespaart. Zodat je rustig kon sterven, zonder dat mensen bleven drammen over genezing. God was erbij en Hij zorgde dat je rustig ging zonder pijn, want daar was je altijd bang voor. Het was jouw tijd, Hij wilde jou bij Hem denk ik. Je had het al zo lang moeilijk genoeg gehad.

Stomme opmerkingen

Nou ja, stomme opmerkingen maken konden ze in jouw kerk ook en eigenlijk overal.

Sorry ma, ik moet nog lachen om je boosheid na die ene keer. Wat was je nijdig om die opmerking. Nee, ik noem de naam niet, dat kan echt niet joh. Na een controle en ‘goeie’ uitslag (je tumor groeide niet verder, maar stond stil) en dankgebed hiervoor in de kerk zei iemand tegen je “wat fijn dat het goed gaat. Mijn man is laatst ook voor een medische keuring geweest op z’n werk en dat was ook goed. Maar ja, je hebt garantie tot de deur he”. Ze kon nooit geen goed meer bij je doen. 

Vaak is het wel goed bedoeld

Lastig is dat het vaak onkunde is en dat mensen het vaak echt wel goed bedoelen ma, al kon jij dat niet echt geloven toen. Ik geloof er nog wel in, maar daarom is het soms nog wel moeilijk. Mensen begrijpen het vaak gewoon niet en als je iedereen afschrijft die zo’n opmerking maakt, hou je zo weinig vrienden over. We gaan er nog een paar noemen, hoe vind je dat? Om jou recht te doen en mezelf ook een beetje, haha.

Nog een paar opmerkingen

Wat dacht je van “wat fijn dat je weer haar hebt, dat is een teken dat het goed gaat”. Ik zei “dankjewel” en lachte, maar dacht ‘dat is alleen een teken dat de chemo uit m’n lijf is knurft, ik weet helemaal niet of het goed gaat want dat zie je niet aan de buitenkant’.

Of deze, toen ik iemand uitlegde dat ook de artsen niet weten of de kanker weg is, de tijd dat moet leren, de baarmoederkanker stadium 4a was en diegene toen vroeg of het geen schrijffoutje was van de arts, dat stadium 4a!

Weer een ander, die echt heel lief is en ’t goed bedoelde, zei me alles te lezen, luisteren en kijken over kanker, want tenslotte krijgt 1 op de 3 mensen kanker in zijn of haar leven. Waarop ik zei “ja dat is zo, maar de meeste van die mensen zijn wel iets ouder dan mij”.

Iemand vroeg me toen ik net klaar was met 3 maanden oncologische revalidatie, wat best pittig was, of ik toch wel iets aan sport deed, nadat ze zag dat ik moe was. Ik had me net 3 maanden 2x per week een ongeluk gesport daar met een hartslag van soms 170!

Deze heb je ook vast weleens gehoord “ik weet ook niet hoe lang ik leef, we kunnen ook onder een auto terecht komen”. Grr, alsof ik dat niet weet. Ik weet ’t heel goed nu pa plotseling overleed aan een aneurysma.

Papa

Jeetje ma, wat mis ik hem nog vaak. Ik dacht dat we alles wel hadden gehad, jij kanker, ik kanker, maar nee hoor. 

Nou, ik stop ermee. De kinderen zijn net thuis. Ze missen jullie ook ma. Al vinden ze je muziek niet zo geweldig waar ik naar zat te luisteren. Maar dat is vast de leeftijd, ze zijn al puber weet je. Ik vind het wel mooi en herinner me nog hoe je genoot van het zingen op koor. Dan was je echt gelukkig weet ik nog en je zei altijd “zingen is twee keer bidden”. Wat vond je het erg dat het niet meer kon toen je ziek werd!

Ik zing soms met m’n gitaar, in m’n eentje. Al is tegelijk zingen en gitaarspelen nog lastig, want ik ben het nog aan het leren. Maar zingen is wel fijn en jouw liedjes zijn ook nog altijd mooi. Zing maar lekker verder daar boven bij en voor God, nu kan het weer!