Wennen aan chemo-tijdperk
We zijn met z’n allen nog niet gewend aan het chemo-tijdperk. Ik wip nog heen en weer tussen ‘zo min mogelijk iemand lastig vallen’ en ‘eerlijk zeggen hoe k.. ik me voel’.
Nog nooit eerder was ik zo moe als nu en ik heb allerlei vage gekke klachten. Dacht ik dat het na een paar dagen beter zou gaan, ben ik vandaag nog moeier dan de eerste dagen…. De operatie was niks hierbij vergeleken. Plus dat die eenmalig was en dit nog 5x moet.
2 maanden terug
Het is idioot om te bedenken dat ik 2 maanden terug nog werkte, de tuin snoeide, mijn huishouden deed, voor man en kinderen zorgde en mijn scriptie voor de pastorale cursus afrondde.
Dit is voor iedereen en vooral voor mij nog erg wennen. Wat te doen als ik ’s morgens om 5:30uur beroerd wakker word en eigenlijk iets moet eten, omdat ik anders misselijk word? Man en kinderen slapen nog en hebben hun slaap ook hard nodig. Zelf zie ik het niet zitten om naar beneden te lopen en ik bedenk dat de hond dan ook wakker wordt. Dus ik tob nog een uur door.
’s Middags vraag ik twee keer of iemand iets wil halen en hoor in de verte een gegrom (tiener). Ik zeg niets, maar inderdaad, het is voor mij nu een grote moeite om even naar beneden te lopen. Dit is voor de kinderen natuurlijk ook niet meteen te vatten en ook keihard om je te realiseren dat je moeder niets kan en wie weet wat er nog meer door hun hoofd gaat….. Gelukkig zijn ze de meeste tijd gewoon zichzelf en puberen ze voort.