Eerste kampeervakantie in 2002
Het is de vierde keer dat we als gezin kamperen in Nederland. De eerste keer was in 2002, een weekje in Eext met mijn ouders. Wij met onze eerste tent en zij in een huisje. Ze hadden hun caravan en voortent dat jaar verkocht, want kamperen lukte niet meer vanwege de gezondheid van mijn moeder. Handige kampeerspullen kregen wij en sommigen dingen, zoals een tafel en wat borden gebruiken we nu nog. We hadden toen alleen onze oudste dochter nog en dit was haar eerste kampeervakantie. Dat jaar gingen we ook nog twee weken naar Griekenland, maar daar vonden we al snel dat kamperen toch handiger en leuker is met kinderen. De jaren daarna kampeerden we in Frankrijk.
Kamperen in Woudenberg in 2005
Onze jongste werd in april 2005 geboren. Frankrijk vonden we te ver dat jaar en we bleven in Nederland. Ze was 10 weken oud toe we gingen kamperen in Woudenberg, op de Heigraaf. We hadden een nieuwe tent gekocht en mijn vader kwam helpen om de tent op te zetten. Dat was wel fijn, want het was wel een klusje. De tent was 8 meter lang en 4.60 breed. Plus de luifel met 2 zijluifels. We hebben er jaren plezier van gehad. Al was hij soms bijna te groot voor de kampeer-staanplaats, of de staanplaats te klein natuurlijk.
Tent/vouwwagen/caravan
Drie jaar kampeerden we met een vouwwagen. Dat was best leuk, maar we waren hem toch best snel zat. Eerlijk gezegd was ik degene die een vouwwagen wilde. Mijn man wilde een caravan, maar ik vond ons daar nog te jong voor :). Caravans associeerde ik met oudere mensen. In 2014 kochten we onze eerste mini-caravan. Een Eriba Pan Familia uit 1998. Er zat een rondzit in, waar we een heel groot bed van maakten. De caravan bestond de hele vakantie voor driekwart uit bed, met een kast en een keukentje.
Kamperen in Woudenberg 2015
De caravan was erg goed bevallen in 2014, maar mijn man wilde er graag zo’n zelfde, met iets meer handige accessoires en een andere indeling. Hij kocht er één met een vast bed en lattenbodem. Dat bleek die zomer heel erg goed uit te komen, al wist hij dat toen nog niet.
Die zomer kreeg ik zes chemokuren, elke drie weken. De caravan stond in Woudenberg, zodat we tussen de chemokuren naar de camping konden. Meestal was ik na een week een beetje op de been en dan gingen we. Het idee was dat we een beetje afleiding zouden hebben op de camping. Het had eigenlijk alleen maar voordelen. De caravan was klein, dus ik kon overal bij. Trappen lopen thuis was moeilijk. Door de buitenlucht sliep ik ook beter.
Na twee chemokuren overleed plotseling mijn vader en waren we druk met het regelen van de begrafenis. Tijd om te rouwen was er niet, ik was al aan het overleven. Ontspannen op de camping lukte niet erg. We hadden ook de pech dat we op een bestaand veld stonden, met seizoensplekken, waar eigenaar een paar plaatjes aan toegevoegd had voor mensen met een hond. De seizoensplek-eigenaren waren daar niet blij mee en reageerden dit soms af op ons. Mijn frustratie daarover reageerde ik af in een blog, wat eigenlijk een brief was aan deze mensen.
Weer kamperen in Nederland
Sinds een paar jaar hebben we wéér een andere caravan. Dat vind ik wel fijn, want hoe leuk de vorige ook was, hij herinnerde me steeds aan de zomer in 2015. Deze caravan is iets groter. De voortent is dus ook iets groter, maar verder hetzelfde.
En dit jaar kamperen we dus voor de vierde keer in Nederland. Dit keer vanwege Corona, omdat we zoveel mogelijk zekerheid wilden, op vakantie te kunnen. Zoals ik vorige week al schreef, komen dit jaar met het kamperen in Nederland en zeker in deze omgeving veel herinneringen boven. Dat komt ook door het Nederlandse (kampeer)weer. En we hebben echt nog mazzel met het weer. De meeste regen valt ’s avonds of ’s morgens als we nog in bed liggen. We zijn nog niet natgeregend op de fiets. Ook gister niet onderweg naar Jumbo in Stadskanaal, terwijl het op de camping plensde! De kunst van plastic in voortent, leerde ik van mijn vader en het bleef steeds bijna droog in de voortent. Maar na tweeënhalve week en een paar plensbuien was het niet overal droog meer, dus kochten we een nieuwe grondzeil, mét opblaasrand. Dat is net wat relaxter als ’t regent. De voortent ruimde ik ook op. Daar moest een foto van gemaakt, want meestal is het snel weer een rommel.
Deze vakantie in Nederland heeft mijn ‘kampeertrauma’ uit 2015 bijna doen verdwijnen gelukkig. Natuurlijk mede, omdat ik nu niet ziek ben. Maar de sfeer op de Sikkenberg vinden we fijn en dat maakt de vakantie ook leuk.