Hersenbloeding
Vorige week zaterdag toen ik me wat beter voelde gingen we naar de camping. Zondag tussen de middag werden we gebeld. Mijn vader had een zware hersenbloeding gehad, lag in een diepe coma en de artsen konden niets meer doen.
Ik kon het nog niet geloven en zo snel mogelijk gingen we naar het ziekenhuis. Daar lag hij. Zonder enige apparatuur en in coma. Toen pas besefte ik hoeveel ik van hem hield. Hij was 67 en nooit ziek en hier heb ik dan ook nooit rekening mee gehouden.
Mijn vader en ik
We leken op elkaar, mijn vader en ik. We zijn direct. Bedoelen iets goed, maar kunnen iets toch soms een beetje lomp uit ons mond laten komen. Papa was een perfectionist, ik ook. Lastig is dan dat je veel vraagt van jezelf, maar soms ook van anderen. Positief aan deze eigenschap was dat mijn vader ergens helemaal voor kon gaan. Praktisch iets doen voor een ander was zijn manier van geven. Een paar weken terug hoorde hij dat de kraan bij ons op zolder nog steeds niet op het water was aangesloten. Hij pakte meteen de telefoon en regelde een loodgieter voor de andere week, zodat het voor mijn 3e chemo klaar was.
Ik had hem willen vragen me af en toe te brengen als mijn 23 bestralingen beginnen in oktober. Dat kan niet meer en ik kan het me nog niet voorstellen dat ik hem niets meer kan vragen. We begrepen elkaar niet altijd. Hij kon lastig zijn emoties uiten en relaties met mensen waren daarom soms moeilijk voor hem. Ook voor ons was dat moeilijk, maar ik wist dat hij van me hield. Het doet pijn. Ik ben niet boos, maar ik snap het niet. Waarom nu en waarom zo snel?