Te confronterend..
Morgen heb ik weer een afspraak voor controle in het Erasmus MC bij de radiotherapeut/oncoloog. De week voor een controle is niet leuk. Alleen kankerpatiënten en hun gezin weten en begrijpen dat echt. De spanning stijgt hoe dichterbij het komt en mijn humeur wordt er niet beter op. Mijn man heeft een collega wiens vrouw ook kanker heeft gehad, dus hij krijgt wat erkenning op zijn werk, want de collega herkent het gevoel. De kinderen weten dat het weer over gaat. Ik probeer er niet teveel van te laten merken en daar ben ik best goed in geworden. Soms, als ik alleen thuis ben en ik het toelaat kan het me aanvliegen.
Dit wordt zo’n blog die je alleen ‘blogt’ en niet hardop uitspreekt. Omdat het te confronterend kan zijn en mensen afschrikt. Toch schrijf ik er nu over, want soms ervaar ik dat mensen er echt geen benul van hebben hoe en wat de spanning kan zijn bij kanker. Als het te heftig is klik je gewoon weer weg.
Uitzaaiing?
Alles wat ik voel is eng, omdat het een uitzaaiing zou kunnen zijn. Zo heb ik de laatste paar maanden soms last van maag- en buikklachten. Die buikklachten kunnen nog bijwerkingen zijn van de bestralingen, want dat kan lang duren is me verteld, maar het kan natuurlijk ook een uitzaaiing zijn en dat is eng. Waarom is dat eng? Nou, omdat mijn kanker een tweede keer niet meer is te genezen volgens de oncoloog. Dan ga ik dus ooit overlijden aan kanker, tenzij ik onder een auto kom, overlijd aan iets anders, Jezus voor die tijd terug komt of er een wonder gebeurt. En ja, ik besef dat we allemaal niet weten waaraan we overlijden, maar de kans dat ík overlijd aan kanker is dan toch het grootst en ik weet ongeveer hoe dat er uit ziet.
Herinneringen
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik mijn tante weer liggen in het ziekenhuis, één van de laatste keren dat we bij haar op bezoek waren in het ziekenhuis. Ik zie haar nog naar me kijken en ik herinner me de bruine pop die ik van haar kreeg als kind. Ze was, toen ze is overleden aan borstkanker net zo oud als ik nu ben. Ik zie mijn moeder liggen, de laatste 3 weken in het ziekenhuis. Ook mijn moeder had borstkanker. Ze woog niet veel meer. Er hing een urinezak aan haar bed. De inhoud was zwart, terwijl ze niets meer at en dronk. Ik wil niet weten wat er van binnen in haar lichaam gebeurde. Ik zie nog hoe ze haar laatste adem uitblies, de laatste zucht, alles wat nog één keer bewoog en toen was het over. Ze kon niet meer….
Reacties
De meest briljante reactie, als ik dit allemaal hardop zou uitspreken is natuurlijk “ja, maar daar moet je ook niet aan denken, zover is het met jou niet en misschien komt het ook nooit zover”. Meestal komt zo’n opmerking van gezonde mensen en in theorie hebben ze gelijk….
Gelukkig had ik het druk de laatste dagen. Zaterdag gewerkt van 8 tot 15:30 uur, zondagmorgen naar de kerk, zondagmiddag viel ik (nog moe van het werken) in slaap. De scholen zijn weer begonnen. De jongste moest naar de orthodontist voor het plaatsen van een beugel. Ik kreeg bezoek, ik ging fitnessen, snoeide een boompje in de voortuin en vanavond heb ik gewerkt van 17 tot 22 uur. Afleiding genoeg, maar helaas kun je je gedachten niet altijd uitzetten. En… ik heb gewoon niets aan dit soort stomme, gemakkelijke reacties en ik ben er dan ook helemaal klaar mee. Daarom weten maar weinig mensen van mijn controle morgen en vandaar nu deze ‘blog die ik niet hardop uitspreek’.
Deze had ik net even nodig. Aanstaande dinsdag 2e controle..
Dankjewel voor de tip voor je blog. Ik hoop dat het niet heftig is voor mensen om te lezen. Want het benoemt een belangrijk taboe. Wat ik vooral voel is de onmacht van het niet kunnen vertellen, omdat die wachtmomenten zo vreselijk zijn dat boven goedbedoelde reacties kunnen staan, meer kracht kost dan je op kunt brengen. Hoe alleen je dat maakt vind ik zelf erg heftig. Maar dat komt misschien doordat ik weet wat die angst is en waar hij voor staat. Ik zie mijn tante zo liggen. Uitgemergeld. Doorligpijn. Daar kan ik beter niet teveel bij voelen. Toch is het vooral die onmacht in gesprek die me raakt. Ik zit nu ook weer in een fase waarin ik voortdurend ongepaste reacties krijg. Dat je daardoor uit zelfbescherming gaat zwijgen, terwijl je niets liever wilt dan dat iemand je gewoon even vasthoudt om je een gevoel van bescherming te geven.
Dank voor het delen. Ik ga hem plaatsen!
Ja, het is wel heftig om te lezen misschien. Zelf sta ik daar niet altijd bij stil, omdat het voor mij realiteit is. Ik heb echt gezien en meegemaakt hoe het kan gaan. Dat maakt de angst ook concreet. En even vastgehouden worden is idd het enige wat je dan heel erg nodig hebt.
Sterkte Heleen. Begrijp het goed. Hoop op ern goede controlle liefs Cobie ???