Sterk
Anderen zeggen soms dat ik zo sterk ben. Misschien is dat zo, ik moet wel, want soms is er geen keus. Maar echt, ook mijn moed zakt soms zomaar in mijn schoenen, zoals vanmiddag.
Ik ben vandaag echt in een goed humeur, ik probeer alles uit deze laatste dag voor mijn 5e chemo te halen en zelfs het weer werkt mee. Oke, toen ik vanmorgen bij oncologie die oude man met zwaar ingevallen ogen zag en mijn moeder voor me zag in haar laatste weken moest ik even slikken en ook baal ik dat er morgen geen plaats is op de dagbehandeling en ik dus weer een halve dag op de afdeling oncologie moet liggen. Maar mijn bloedwaardes waren goed genoeg voor de volgende chemo, dus morgen kan ik er weer 1 afstrepen.
Bowl maken
Mijn dochter heeft pas bij een vriendinnetje bowl leren maken en vroeg me of ze dit vanmiddag mocht doen. Ik vond het wel een goed idee, dan is mijn fruitbehoefte van vandaag ook weer geregeld. Dus samen fruit gehaald bij de groenteboer en bij de supermarkt een mini flesje rode wijn. Ik dacht, laat ik ook eens gek doen ik vind het lekker door de bowl.
Thuisgekomen pakt mijn dochter het fruit uit de tas en vergeet blijkbaar dat dat flesje daar ook in zit, dus PATS flesje wijn kapot over de vloer. Toen zonk ook echt bij mij de moed in mijn schoenen. Want ik heb eigenlijk niet de energie om dit op te ruimen. Mijn chemo-hoofd weet ook niet waar te beginnen. Hoe pak je zoiets aan? De grote scherven opgeruimd, bloed aan mijn voet (nee, het is geen wijn). Eerst de stofzuiger of eerst de dweil? Ik weet het niet meer. Ik zeg natuurlijk dat het niet erg is, maar mijn non verbale communicatie laat wat anders zien. Na om de beurt dweilen, stofzuigen, dweilen en weer stofzuigen zeg ik weer dat het niet erg is, maar na 10 minuten komt toch de onvermijdelijke vraag van mijn kant “zag je dat flesje niet toen je het fruit pakte, had je er geen erg in?”
Toch niet zo sterk
Oeps…., dit is niet aardig, maar zo zie je, ik ben niet altijd zo sterk als het lijkt. Echt niet, want ik bedenk ook meteen dat ik toch bijna alleen zit vanavond, ik erger me aan de campingwas op de overloop enz.
Echt, ik ben niet altijd sterk…
Gelukkig helpt deze blog om het van me af te schrijven. De ergste irritatie is over en misschien de vloer ook droog inmiddels.
Dan komt mijn dochter naar boven met een restje aardbeiden en een briefje met ‘sorry’ en ik leg meteen uit dat het niet aan haar ligt, dat ik het gewoon even niet zag zitten. Ze lacht weer en ik ga zo naar beneden haar bowl proeven.