Stiefoma

Een stiefmoeder is de vrouw van iemands biologische vader, die niet de biologische moeder van die persoon is. Als iemands vader op latere leeftijd opnieuw trouwt krijgen kleinkinderen een stiefoma.

In ons geval gebeurde dat snel. De kleinkinderen waren 1, 4 en 8 jaar oud toen hun oma is overleden. De oudsten herinnerden zich oma nog heel goed, maar binnen een jaar liep er al een vreemde vrouw rond in oma’s flat. Ze deed haar best door de kinderen een keer mee te nemen naar de dierentuin, maar het bleef wennen. De oudste kreeg het woord ‘oma’ niet uit haar mond, want het was haar oma niet zei ze. Toen ze eens aanbelde bij de flat kreeg ze een grote mond van haar stiefoma waar zelfs ik van schrok, maar ik durfde er niets van te zeggen, sukkel die ik was. Of het kind wel wist hoe irritant het was als ze aanbelde terwijl haar vader toch een sleutel bij zich had.

Opa overleden

Maar we deden ons best, al kregen we een stuk minder koekjes bij de thee en chips voor de kleinkinderen was er niet. Tenslotte was opa gelukkig met haar en daar waren we blij mee. De kleintjes wisten ook niet beter, die hadden hun echte oma bijna niet gekend en de jongste helemaal niet.

Toen opa plotseling overleed aan een hersenbloeding was stiefoma degene die ons de meest recente verhalen kon vertellen over hem en ze kwam op onze verjaardagen. Ze had een tijdje bij opa gehoord. We hielpen haar overal bij en leken iets dichter naar elkaar te groeien. Totdat we een opeens App kregen waarin stond dat ze een huis had gekocht en ging verhuizen. Ik belde en kreeg te horen op hoeveel geld ze rekende. De verhuiswagen was al besteld en de handtekening gezet en toen bleek dat die 60% vruchtgebruik niet zo simpel om te zetten was in geld en onder protest ging stiefoma akkoord met bijna 100.000 euro. Ze kon haar hypotheek gaan regelen. Te laat voor de verhuiswagen, die kon niet meer worden verzet en wij waren de boosdoeners.

Nep-oma

De stiefoma bleek een echte nep-oma die vertrok zonder de stiefkleinkinderen nog een blik waardig te keuren. Een van de kleinkinderen vroeg via een App of ze een keer mocht langskomen en kreeg als antwoord dat ze maar lekker thuis moest blijven. Ze gaat op een dag toch en mag na 3x aanbellen per gratie even binnenkomen. Als ze vraagt waar stiefoma het lef vandaan haalt om zomaar te vertrekken terwijl haar zusje en neefjes haar als oma zien, wordt ze uitgekafferd en krijgt allerlei verwijten over zich heen die een normaal mens nog niet tegen een volwassen persoon zou uitten.

Langzaamaan komen nu de verhalen en emoties boven:

“Mama, oma was wel altijd blij als ik aanbelde, weet je nog? Terwijl ze toch bijna niet bij de deur kon komen toen ze zo ziek was. Mama, weet je nog dat ik moest boksen vroeger bij die sova-training? Toen deed ik net of Annie die boksbal was”. Als we eindelijk na 5 jaar kunnen rondkijken in het huis van opa en oma is het spelletje wat ze altijd met oma deed het mooiste wat ze kan vinden.

Mooie herinneringen

We hopen dat stiefoma gelukkig wordt in haar nieuwe huis en een beter contact zal hebben met al haar echte kleinkinderen. Herinneringen kan niemand ons afpakken, ook stiefoma niet. Haar botte vertrek doet ons de bloedband nog meer voelen met onze echte opa en oma. We bekijken foto’s en ik weet nog precies welke kleertjes oma kocht voor de kleinkinderen. Ik hoor haar nog roepen over de mooie krullen van de jongste die ik toch zeker moest laten groeien. De oudste die gaatjes ging prikken met oma en meteen de allerduurste gouden oorbellen uitzocht. Oma betaalde gewoon en opa vond het best. Die was blij omdat oma er zoveel lol om had. Ze waren trots op de kleinkinderen en wij steeds meer op hen.