Supernatural of supercalifragilisticexpialidocious?

Serieus maar niet saai

Als ik erover nadenk voer ik best vaak serieuze gesprekken. Op visite bij een vriendin, via WhatsApp of telefoon. Laatst telefoneerde ik met een verre vriend een uur lang over evolutie en het nieuwste boek van Gijsbert van den Brink. Over het huishouden of het weer ben ik snel uitgepraat, het boeit me niet zo. Maar maak je niet druk, ik heb ook best lol en ik ben echt niet saai. Ook om serieuze zaken kan ik lachen, daarom vind ik ‘TimZingt’ ook zo leuk. Een beetje zelfspot en kritisch kijken naar onszelf is wel nodig in de kerk.

Mary Poppins

In een van die gesprekken viel het woord ‘supernatural’ en dat woord deed me opeens denken aan het Supercalifragilisticexpialidocious van Mary Poppins. Ik had nogal lol opeens, want ik voelde een blog ontstaan in mijn hoofd. Volgens mijn man en kinderen lach ik altijd om mijn eigen grappen, vandaar. Mary Poppins was een van de eerste Disneyfilms die ik zag als tiener. Ja als tiener, want ik moest het in mijn jeugd zonder televisie stellen en nee, daar heb ik geen trauma aan overgehouden. Voordat je denkt dat deze blog alleen een grap is, nee ik ben bloedserieus.

Supercalifragilisticexpialidocious of supernaturel

Want wat zijn de overeenkomsten en verschillen tussen ‘supercalifragilisticexpialidocious’ en ‘supernatural’? Tussen Mary Poppins en Bill Johnson of een van zijn vrienden? Van een Disneyfilm weet je dat het fictie is maar hebben we in de gaten dat de dingen die sommige charismatische sprekers ons voorhouden ook nogal bezijden de Waarheid zijn?

Hun tandpastasmile is net als Mary, ze zijn vriendelijk en het lijkt zo mooi. Mary Poppins vliegt door de lucht aan een paraplu en haar oom gaat zweven als hij teveel lacht. Oké, Bill Johnson vliegt niet door de lucht, maar hij en anderen lachen in de geest, vibreren in harmonie met God, geloven in de genezende kracht van dolfijnen, in vuurtunnels of claimen goudstof dat uit hun Bijbel dwarrelt. Mary Poppins vond ik leuk, maar het lachen vergaat me als dit soort mensen op een voetstuk worden gezet en als voorbeeld worden genomen. Bizar vind ik wat ik lees over ‘grave sucking’. Ja, het is echt waar, ze gaan liggen op het graf van een dode en proberen de zalving van zo’n persoon op te halen/zuigen.

Is er nog iemand die dit toetst aan de Bijbel vraag ik me soms af? Ja, maar zo gek doen wij niet, daar staan we niet achter en je noemt nu wel de uitersten op, denk je nu misschien. Oké, dat is waar, maar wat doen we met de rest van wat deze predikers ons willen leren? De minder extreme dingen zijn misschien nog gevaarlijker omdat we niet in de gaten hebben wat er niet aan deugt. Het gaat alleen over het bovennatuurlijke en over Jezus hoor ik niet zoveel. Wanneer worden we wakker en doorzien we die mooie praatjes? Wanneer is het kruis van Jezus weer genoeg voor ons?

Bijbelkennis

Mijn refogenen spelen op, of is het God die me het verlangen geeft naar het Woord? Ik geef toe dat ik niet de kennis heb om dit allemaal te toetsen, ik heb geen theologie gestudeerd. Maar ik doe een poging en in september begin ik aan de ETS-Bijbelcursus om mijn Bijbelkennis weer wat op te krikken en ik heb er zin in.