Treinspoor

Telkens een ander spoor

De eerste keer bij de klinisch psycholoog leerde hij me dat je kanker en de behandelingen kon zien als een treinspoor. Je stapt in de trein en weet niet waar je uitkomt. Je kunt op een bepaald spoor zitten en ook zomaar weer op een ander spoor terecht komen. Ik ben nu ruim driekwart jaar verder en het is inderdaad een treinspoor. Ik stap van het ene spoor naar het andere, van chemo naar bestraling, van onderzoek naar onderzoek. De uitkomst van de onderzoeken bepaalt welk spoor ik ga. Waar ik uitkom weet ik niet en ik weet niet of ik aan deze ziekte zal dood gaan of niet. In het begin vond ik dit een afschuwelijk idee, dat ik niet weet hoe het afloopt en dat ik het niet in de hand heb allemaal. Gek genoeg begint dit al een klein beetje te wennen.

Cirkel wel/geen invloed op

Deze cirkel laat zien wat ik nog wel of niet in de hand heb. Ik leerde dingen waar ik geen invloed op heb, los te laten. Proberen me niet druk te maken om de zooi in huis, want ik kan er toch niets aan veranderen bijvoorbeeld. Dingen die ik nog wel zelf in de hand heb, moet ik ook zelf in de hand houden. Dingen die ik nog wel zelf kan of zelf kan beslissen dus ook zelf doen. Dit kunnen simpele dingen zijn. Bijvoorbeeld, trek ik vandaag een pyjama of mijn spijkerbroek aan. Neem ik de telefoon wel of niet op. Afgelopen weekend met mijn man naar Brugge was ook iets wat kon en erg leuk was. 

Teleurstelling

Vorige week deed ik weer een nieuwe ervaring op. Ik dacht dat het in de binnenste cirkel viel, iets wat ik in de hand had, maar dat bleek anders te zijn. Anderen maakten de keus voor mij iets niet te kunnen.

Ik wilde me opgeven voor een vrouwenweekend. In dit weekend is plaats voor verdieping, ontspanning, creativiteit, lekker eten en kleine verwennerijen las ik op de website. Daar had ik wel zin in na alle behandelingen. Even iets anders. Even niet denken aan kanker en alles wat daarbij hoort en ook verlangde ik naar God. Maar kanker is een raar ding en het lijkt soms alsof anderen meteen in de stress schieten als ze het woord horen. Ik had bij de aanmelding eerlijk vermeld dat ik nog moest beginnen met de bestralingen en ik nu nog niet zeker wist hoe ik me dan, tijdens dat weekend zou voelen. Ik ben wel een doordouwer en dacht dat het wel zou gaan, maar vond het toch eerlijker om het te melden.

Afwijzing

In eerste instantie werd ik geprezen omdat ik ondanks mijn heftige gezondheidssituatie toch wilde deelnemen, maar later kreeg ik tot mijn verbazing gewoon een afwijzing krijg per mail waarin stond ‘wij zijn van mening dat dit weekend te vroeg komt voor je’ en ‘we schatten in dat het risico dat je niet mee kunt doen aan alle activiteiten toch redelijk groot is’.

Dit was toch best confronterend en ook vond ik het knap dat zij nu al kunnen voorspellen hoe ik me dan voel. Maar wat als ik niet overal aan mee zou kunnen doen? Dat is dan toch mijn probleem? Of is een weekend alleen voor gezonde mensen bedoeld en schop ik het programma in de was als ik een keer niet aanwezig kan zijn? Omdat het thema niet onbekend was voor me kon ik beter over een half jaar naar een ander weekend komen, met een ander thema. Nou, daar ga ik nog eens over nadenken…

Ik vermoed bij de stichting  een angst voor de confrontatie en angst voor reacties van andere deelnemers, of een zielig aanwezig zijn van iemand met kanker. Het kan toch niet zo zijn dat alleen gezonde mensen welkom zijn? Ach, ik moet het ze maar niet kwalijk nemen, ze kennen mij niet. Dit is duidelijk iets wat in de cirkel ‘geen invloed op’ valt. Snel vergeten dus en gelukkig heb ik nog wel invloed naar welk eventueel ander vrouwenweekend ik ooit ga. Om te beginnen ga ik eind november naar een lotgenotendag van de stichting ‘Als kanker je raakt’. Laat ik daar nu welkom zijn 🙂