Weekendje weg
Afgelopen weekend was ik een weekendje weg. Helemaal ‘loner’ zou mijn dochter zeggen, zonder man en kinderen, naar een vrouwenconferentie van Vaderhart.nl. Ja ja, ik ken de vooroordelen over ‘conferentie-hoppen’, maar af en toe vind ik ’t toch wel fijn en je kunt nooit teveel horen over, of ervaren van het Vaderhart van God.
Heerlijk was het om een weekend nergens aan te denken. Geen zorgen over man en kinderen, de boodschappen, de hond, het huishouden of het eten. Nu werd even overal voor gezorgd en die ene keer corvee ben ik vergeten… Ik kon lekker bijpraten met bekenden en ook met nieuwe mensen die ik heb ontmoet, zingen, lachen, in de zon zitten, luisteren naar boeiende sprekers, avondmaal vieren enzovoorts. Het was goed.
Veiligheid
Het thema was ‘Veiligheid’ en veilig was het, want op zondag stond ik opeens in een opwelling vooraan met een microfoon in mijn handen, om iets te delen. Niet echt mijn ding, want normaal kan ik soms best een beetje flauwe grappen maken over zoiets. Volgens een van de sprekers is oordelen ‘projectie van je eigen onzekerheid’, dus ik begreep meteen waar die grappen vandaan komen.
Hij legde uit dat we oordelen omdat we wettisch zijn opgegroeid. Bij God gaat het om de liefde. Zijn moraal is een hartsmoraal. Als je van jongs af aan opgroeit in een christelijk milieu dan interpreteer je de wet van God op gedragsniveau, ook in gemeenschappen waar ze de wet niet meer lezen. Daar gelden ook wetten, bijvoorbeeld ‘Gij zult uitbundig zijn tijdens de aanbidding’. De wet van God is ‘God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf’. Het gaat dus om liefde.
In dit weekend leerde en begreep ik weer een beetje meer dat ik mag zeggen “Mijn ziel heeft aandacht nodig”. Net zoals Job heb ik geen behoefte aan oordeel of concrete oplossingen, maar heb ik mensen nodig die me zien en bij me zijn. Ik hoef niet altijd sterk te zijn.
Ook leerde ik dat een helingsproces is ‘verzoenen met jezelf’. Hoeveel wetten hanteer ik nog over mezelf? Ik ben te zwaar, ik snoep te veel, ik heb een te klein geloof want ik ben bang dat de kanker niet weg is, ik ben misschien niet geestelijk genoeg enzovoorts…. Maar bij God mag het er allemaal zijn. Hij oordeelt er niet over. Hij blijft naast ons zitten, zoals Jezus zat bij de overspelige vrouw (Johannes 8) en niet oordeelde. Opeens kwam toen de ‘waarom’ vraag aan God, die ik nooit eerder heb gehad. Waarom kreeg ik kanker en waarom nu en zo nog meer vragen. Maar volgens Arie (spreker op zaterdag) mogen we God op Zijn Vaderborst slaan en Hem alles vragen.
Ik ging niet alleen naar de conferentie hoor! Met 4 andere vrouwen die ik kende. Wel alleen naar voren om iets te delen natuurlijk :). En ik ben een paar jaar terug wel alleen geweest, dat is toch anders.
Dapper dat je alleen ging 🙂 En ook dapper dat je de microfoon pakte. Zelf denk ik dat ontzag en respect voor Gods grootheid ook van invloed heeft op onze groeiende liefde voor Hem als liefdevolle Vader.