Wachten

Wachten is niet iets waar ik goed in ben. Geduld is niet mijn sterkste kant. Wachten tot mijn man zijn autosleutels heeft gevonden als we weg gaan is eigenlijk al teveel gevraagd. Al ben ik er wel iets beter in geworden om het niet zo te laten merken. Nou ja, ik bedoel dat ik er niets van zeg. Ik heb een hekel aan wachten, maar soms kan het niet anders:

• Vorig jaar heb ik vaak gewacht op de uitslag van verschillende onderzoeken. Ik wachtte maanden tot ik wist wat ik precies mankeerde. Ik wachtte dagen in bed tot de bot- en spierpijn van de chemo wat minder werd. Ik wachtte soms totdat er iemand langs kwam. Ik wachtte tot ik wat meer energie kreeg.
• De laatste weken wacht ik tot de fruitvliegjes verdwijnen uit mijn keuken. Ik word gek van die beestjes.
• Ik wacht met liefde in de auto op mijn dochter als ze naar gitaarles is, maar ik wacht heel ongeduldig en zwaar in stress als ze onbereikbaar en nog niet thuis is.
• Jaren geleden wachtte ik steeds 2 weken lang ongeduldig op het volgende gesprek met ‘mijn’ therapeut. Hij wachtte geduldig tot ik wat meer volwassen werd en zonder hem verder kon.
• Ik heb een tijdje gewacht op de ideale kerk en ontdekt dat die niet bestaat.
• Ik wacht op begrip en erkenning van anderen. Soms kwam en komt dat en soms niet, maar ik mocht leren dat God van me houdt en ik van mezelf mag houden.
• Ik wachtte op een knuffel van andere mensen en leerde erom te vragen, of er zelf één te geven aan de ander.
• Soms wacht ik op verandering in situaties en oefen ik geduld en probeer het te accepteren als iets hetzelfde blijft.
• Ik wacht op vrede, op een leven zonder angst, pijn en moeite.

Bij het lezen van dit bloghop-thema ‘wachten’ dacht ik aan dit oude lied van Johannes de Heer. Ik heb een orgel versie gezocht, omdat je dan de tekst kunt meezingen in je hoofd:

Zie ons wachten aan de stromen, aan de oever der rivier: straks zal onze Bootsman komen, en wij varen af van hier. Hoe de storm ook mogen woeden, op de reis naar d’ eeuwigheid. Jezus is de trouwe Bootsman, die ons altijd veilig leidt. Door de kille, kille stormen, gaan wij naar het Godspaleis; ’t eng’lenlied klinkt uit de verte, en verkwikt ons op de reis. Hoe de storm ook mogen woeden, op de reis naar de eeuwigheid. Jezus is de trouwe Bootsman, die ons altijd veilig leidt. Reeds zien wij de gouden straten, van de hemelstad, zo schoon; horen wij d’ ontelb’re schare juub’ lend juichen voor Gods troon. Hoe de storm ook mogen woeden, op de reis naar de eeuwigheid. Jezus is de trouwe Bootsman, die ons altijd veilig leidt. 

Ik wacht op Jezus terugkomst. We zijn al op reis en het lied zingt wel dat Jezus ons veilig leidt, maar het voelt toch vaak onveilig en alleen hier op aarde. Daarom is het goed te weten dat we op reis zijn naar de eeuwigheid. De stormen in ons leven, pijn, oorlog en onrecht gaan eens voorbij.

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop  van de ‘christelijke webloggers’. Naomi bedacht dit onderwerp. Op haar pagina www.omily.me/waiting/ kun je er meer over lezen.