Ziek?

Ziek melden

Ik haat het om me ziek te melden. Het voelt als falen en niet voldoen aan mijn verplichting, namelijk werken. Het zit niet in mijn genen en opvoeding. Je moest wel heel ziek zijn om thuis te blijven dacht ik altijd en ik was bang voor ‘aansteller’ te worden uitgemaakt.

Het is dus meer dan eens voorgekomen dat ik doosjes over de balie schoof voor iemand die zich beter voelde dan mij op dat moment. Dat ik een kuurtje afleverde wat ik eigenlijk zelf nodig had. Vastbesloten was ik 15 jaar geleden om tot 4 weken voor de bevalling te blijven werken. De verloskundige zei me dat ik eerder moest stoppen en ik kon hem wel schieten. Uiteraard werkte ik tot een paar dagen voor mijn baarmoederoperatie in 2015 gewoon door, ondanks het niet zo leuke bericht van de arts en het feit dat ik alleen al van de stress van de 4 maanden daarvoor gesloopt was. Het opbouwen van mijn werk ná alle behandelingen deed ik ook zo snel mogelijk.

Voor mezelf zorgen

De laatste tijd begint het langzaam door te dringen dat ik misschien iets te fanatiek was en te bang om te falen. Ik verbaasde me soms over het gemak waarmee anderen in mijn omgeving of op het werk thuis leken te blijven. Waarschijnlijk was ik ook te snel met mijn oordeel. Maar wat ik er ook van dacht, zij zorgen in ieder geval beter voor zichzelf dan ik en het wordt tijd dat ik dat ook ga doen!

Ik ben er ‘gewoon’

Al 7 maanden werk ik weer hetzelfde aantal uren als voorheen. Het doet me goed om even geen kankerpatiënt te zijn en de verantwoordelijkheid te hebben voor mijn werk. Het kost me wat, want ik ben altijd moe en soms eigenlijk te moe om te werken. Ik ga wel, ook naar het werkoverleg, ondanks dat ik niet lekker ben, want ik was al 2x eerder niet geweest en dat vind ik lullig. Ik slik even wanneer iemand opmerkt dat ik de notulen had moeten lezen toen ik ziek was en zie mezelf in gedachten liggen op bed na de chemo.

Wanneer ik ’s avonds werk, ga ik soms een half uurtje eerder. Dan gebruik ik even het bed van de collega’s van de nacht en val dan binnen 5 minuten in slaap. Zo red ik me wel op mijn werk. Ja hoor, ik ben er ‘gewoon’ en alles gaat goed en ik zal niet meer ‘klagen’ dat niets hetzelfde meer is als voorheen.

Langzaamaan leer ik voor mezelf te zorgen

Ik haat het ziek melden nog steeds, maar ik doe het! Alleen ik weet hoe ik me voel en mijn man ziet het. Dus we doen het samen, want makkelijk vind ik het nog steeds niet. Nog steeds denk en hoop ik vaak dat het morgen wel beter zal gaan. Maar ik weet dat dat niet zo is en ik leer luisteren naar mijn lichaam. Eindelijk, bijna 2 jaar nadat ik ziek werd. Als ik een paar dagen na het werkoverleg nog steeds doodmoe ben, last heb van mijn keel en ook een blaasontsteking voel opkomen lukt het me om me ziek te melden. Een dag erna struikel ik knetterhard over een stoepje, de blaasontsteking wordt steeds erger en ik kan wel janken.

Dus op zondag sta ik voor mezelf aan de voorkant van de balie van een dienstapotheek voor een antibiotica-kuurtje. ‘Ziek is ziek’ is mijn nieuwe motto en ik neem snel een Furabid in zodat ik me wat beter ga voelen.