Zondag

Thuis blijven?

Het is zondagmorgen. Ik word wakker met wallen onder mijn ogen, ben ongelofelijk moe, mijn benen doen pijn en om 10 uur begint de dienst. Ik blijf precies zolang liggen zodat ik nog net op tijd kan zijn. Thuis blijven komt niet bij me op. Waarom eigenlijk niet vraag ik me af?

Ik vind dat ik geen goed voorbeeld geef aan mijn kinderen als ik niet ga. Het is niet aardig tegenover degene die de preek heeft gemaakt, ik ben niet trouw als ik niet ga enzovoorts. Het zit gewoon niet in mijn systeem om thuis te blijven. Al mijn hele leven is zondag de dag om naar de kerk te gaan. Tot 5 jaar terug zelfs twee keer op een zondag en ik ging nooit met tegenzin. Daar ben ik niet trots op, dat is gewoon genade van God besef ik.

Op zondag naar de kerk is geen wet, want dan zouden we op zaterdag moeten gaan. Wel is het heerlijk om een dag rust te hebben en in de kerk God en elkaar te ontmoeten. Dat is ook de reden dat ik graag wil. Dus ik ga toch, zittend moet het wel lukken.

Kerktelefoonluisteraars

De dienst begint met een lied en gebed. Iemand bidt voor mensen die er niet zijn, maar wel graag hadden gekomen. ‘Had ik toch gewoon thuis kunnen blijven’ bedenk ik meteen. Mijn gedachten dwalen een beetje af. Ik denk aan vrienden, die chronisch ziek zijn en nu ook thuis. Ik denk aan de kerk waar we jaren lid waren en waar iedere zondag werd gebeden voor zieken en luisteraars thuis bij de kerktelefoon. Dat hoorde er gewoon bij, of anders gezegd, zij hoorden er op dat moment ook bij. Ik moet nog lachen om de dominee die er altijd aan toevoegde “en denk aan hen die deze dienst later nog zullen beluisteren via de cassetterecorder”.

Eigenlijk besef ik nu pas de goede bedoelingen en de trouw. De diakenen die de kerktelefoonluisteraars bezochten. Bij hen langs gingen na een telefoontje, omdat ’t ie het niet meer deed. Meestal omdat ze op een verkeerd knopje hadden gedrukt natuurlijk. Ze waren minstens een uur kwijt. De mensen bleven praten, omdat ze blij waren dat ze iemand van de kerk zagen.

Het is gewoon niet leuk als je (bijna) nooit naar de dienst kunt op zondag, ik weet het nu uit ervaring en bij mij duurde het maar een half jaar. Maar ook in onze gemeente zijn trouwe mensen en ik heb niets te klagen, ik was niet alleen. Bij deze neem ik mezelf wel weer voor om wat vaker van me te laten horen bij mijn vrienden die er niet kunnen zijn. Door een kaartje, App of Facebook-berichtje, omdat ik sommigen van hen mis en het contact op deze manier ook goed kan zijn. Want eigenlijk is er nog een reden dat ik altijd probeer te gaan, namelijk angst dat ik word vergeten, angst voor eenzaamheid. Ik zou het contact zo missen iedere zondag en ik besef dat dat voor hen misschien ook zo is.

1 of 2 diensten

Gelukkig ging het goed vanmorgen en na even uitrusten kon ik zelfs een stukje fietsen. Het voordeel van 2 kerkdiensten is dat je altijd wel één van de twee keer kunt gaan. Het voordeel van 1 kerkdienst per zondag is dat je voor die ene dienst meer tijd neemt en de rest van de dag wat meer rust hebt. Want zoals een goede vriendin ooit zei “de zondag is bij ons geen rustdag, maar een racedag”. Racen deed ik niet vanmiddag, maar ik kon wel de brug op fietsen en terug lukte het om met fiets de trap op te lopen. Natuurlijk sloeg ik het aanbod van mijn man om te helpen af, want ik wilde weten of ik het zelf kon. Oh, en het ijsje was ook erg lekker.